Ons leven met beperkingen begint aardig te wennen. Wim is een gemakkelijke patiënt die om heeft leren gaan met die beperkingen en is zeer zelfredzaam. Hij zit er niet mee dat zijn haar uitvalt. Het zij zo. Er ligt al een mutsje klaar van FC Emmen dat Daan voor hem meebracht.
Er liggen er nog meer op de kapstok te wachten net als een hele voorraad petten. Petten uit Canada, Nieuw Zeeland en van de KNRM, de Reddingsmaatschappij die hij nog steeds een warm hart toedraagt.
Toen Wim voor een van zijn examens geslaagd was als scheepswerktuigkundige werd hij meteen gestrikt als lid en is dat altijd gebleven. Gelukkig heeft hij de diensten van de Reddingsmaatschappij nooit nodig gehad.
Hij was 50 jaar lid toen we werden uitgenodigd in Urk met nog 3 anderen die net zo lang lid waren. Ik vroeg een oudere dame uit Nijverdal of haar man ook gevaren had of misschien een zeilboot had gehad. Dat leek mij de meest logische reden om lid te zijn.
‘Nee’, zei ze, ‘dat niet, maar ik heb vroeger Sil de Strandjutter gelezen en dat trof mij zo dat ik meteen lid ben geworden’. Ook een goede reden. We mochten een tochtje maken met een reddingsboot en ze lieten ons een redding zien. Mooi!
Dus… de pet van de KNRM ligt voor het grijpen.
Wim heeft ook al een poging gedaan om in ons brede bed te klimmen. Eindelijk weer lekker samen. Het kon niet heel lang want als een van ons er uit moet om te plassen wordt het al te lastig. Maar… het begin is er…
