Hetty Site

Wennen?

Al die ritjes naar het Scheper ziekenhuis beginnen een beetje te wennen.
Precies op de goede plek stoppen bij de ingang van het parkeergebeuren zodat je net niet de paal met de parkeerkaarten raakt en er toch net bij kunt om die kaart te kunnen pakken. De goede tijd uitzoeken voor de afspraken, dus het liefst redelijk vroeg in de ochtend is prima. Dit is vanwege het parkeren èn de beschikbare rolstoelen.
Dan volgt het halen van de rolstoel, Wim in de hal parkeren, de auto wegzetten en dan kunnen we.
Vandaag was het weer zover, het was de tijd voor de bloedcontrole. Dat moet een uur voor de afspraak met de verpleegkundige van de oncologie. Omdat er altijd spoed achter zit is Wim bijna meteen aan de beurt.
‘Pas op voor je tenen ‘, roept Wim als we er met een redelijk vaartje aankomen, want ook het sturen van een rolstoel begint voor mij appeltje eitje te worden. Het is altijd volle boel bij de bloedafname. Soms zitten er zelfs een paar op de grond te wachten. Er wordt meestal om gegrinnikt. Wim heeft dat, hij weet altijd precies een opmerking te maken waarmee hij assistentes, verpleegsters èn patiënten op zijn weg weet in te pakken.
Vandaag was er een tegenvaller. De bloedwaarden met name van de witte bloedlichaampjes zijn nu zo gezakt dat hij een extra week rust moet hebben zodat die verder kunnen herstellen van de laatste chemo. Het kost weer een extra week voor hij zijn hersteloperatie kan krijgen. De pijn in zijn rug is ook nog lang niet weg.
Dan bij thuiskomst mis ik de huissleutel. Toen was Leiden in last. De hele auto twee keer op de kop gehad. Ik geef het op. Wim niet, die bedenkt nog steeds plekjes waar ik hem verloren kan zijn. Natuurlijk ik weer…