Wie dut mij wat…

De laatste stand… nee geen voetbal: 6 fleslammeren in de stal en de wei. Eentje nog in huis en drie lammeren bij hun moeders in de andere wei. We hadden in het begin geprobeerd of ze bij de rest in de wei konden maar dat werd wild west. Toen ik uit de wei verdween gingen ze achter de ooien aan en dat werd niet gewaardeerd. Dus houden we ze nog even apart.
Het lam dat we nog in huis hebben had even wat meer aandacht nodig. Wat meer TLC zou Susan zeggen: Tender, Love and Care. Hij was te vroeg geboren door de ziekte van de ooi. Z’n tweelingzusje was dood en de moeder legde wat later ook het loodje. Maar… hij had een sterke zuigreflex en dronk meteen goed. Hij kon zich alleen niet goed warm houden en het staan en lopen ging ook nog niet goed. De warme lamp en dekentjes deden goede diensten en nu gaat het de goede kant op en loopt hij als een hondje achter je aan.
Vanmiddag kwam er een vondeling bij. Rob ontdekte hem in een grotere groep ooien. Hij was z’n moeder kwijt of andersom. Een klein maar dapper ding dat meteen mee kon naar de andere fleslammeren.
Maar een van de eerste tweeling die in de wei geboren was is dood. Zomaar zonder dat we iets in de gaten hadden bleef hij liggen en zakte weg. De moeder liet hem vanmiddag gewoon achter en ging verder met haar andere lam. Zo werkt het in de natuur.
Je snapt het al wel… we zijn nog wel even bezig met dit mooie stel. Ik hoor het Diny al zeggen: ‘Foi foi, wat haal ie oe toch an’. Denk nou niet dat we alleen maar thuis zitten, Wim heeft een repetitie voor z’n Oranjeconcert gehad en samen zijn we nog Emmen in geweest en hebben genoten van een Italiaans ijsje bij Toscana. En ik hoor nog net op de achtergrond Daniel Lohues zingen: ‘Wie dut mij wat, wie dut mij wat vandage…. En zo gaan wij de Paasdagen in.