‘Ooo.. Opa’, zucht ik. ‘Opa Bieënhof….’Ik ben net beneden en nog niet erg wakker. ‘Ik bun mien brille vergetten’. Dat is het laatste wat ik ’s avonds doe: de bril afzetten. En het eerste ’s morgens is: die bril opzetten. Maar deze morgen dus niet. En opa Bijenhof waar we in onze jeugdjaren lief en leed mee deelden had zo zijn vaste uitdrukkingen. In dit geval: Wie zijn hoofd niet gebruikt moet zijn benen gebruiken. En daardoor moet ik geregeld aan hem denken, zeker toen we nog in Hengelo aan de Marnixstraat woonden en de slaapkamers op de derde verdieping lagen.
En als je je wat verveelde en vroeg: ’Wat moet ik doen….?’, was het vaste antwoord:’ ’t Gat met voest’n slaon’. Dan werd je meestal zo nijdig dat je meteen wel iets wist te doen.
Wim was er vanmorgen al wat langer uit want die gaat straks naar zijn HOT, Hart Op Tempo gym. Hij haalt mijn bril even voor me. Dat kan ik waarderen. Hij is trouwens attent voor mens en dier. Vorige week zag hij, toen hij onder de douche stond, vanuit de badkamer een goudvis spartelen. We hebben een net over de vijver gespannen om het herfstblad op te vangen. Die hangt net onder het wateroppervlak en één van de goudvissen was door een maas in het net er boven geglipt en kon niet meer terug. Wim rent, nog ingesopt, naar buiten en redt de vis uit de stress door die met een net op te scheppen en onder het net vrij te laten. Ik heb er een geweldige foto van hoe hij in Adamskostuum met z’n netje aan komt, een echte actiefoto. Nee… die ga ik jullie niet laten zien.
Daarom eentje van onze familie toen we nog op De Haar woonden. Opa nog helemaal in zijn goede doen, Diny en ik in jurkjes die door Herman en Nettie vanuit Amerika opgestuurd waren. Een jaar later zouden we naar de Boomgaard vertrekken.
