We zijn mooi op tijd voor de trein. Wim brengt Ria en mij naar het Station Emmen Zuid. Het is berekoud koud en we zijn te vroeg. We wachten dus nog even in de warme auto. Er staan nog een paar mensen te kleumen op het perron, er blaast een koude wind. Eén jongetje staat achter glas op de plek die het minst koud lijkt, natuurlijk te prutsen met zijn mobieltje. Tja, appen hè. Je vrienden moeten op de hoogte blijven waar je zit. Er komt een trein aan die even later richting Emmen gaat vertrekken. Het jongetje komt met een schok in beweging en rent naar de deur van de trein. Jammer dan, die gaat niet meer open en rijdt weg.
Wim, attent als hij altijd is zegt: ’Roep hem even, dan kan hij met mij mee naar Emmen. Hij moet vast naar school’. En zo is het. Het jongetje is blij en wij blijven achter voor nog een paar minuten op het koude perron.
Wanneer Wim ons ’s avonds ophaalt vertelt hij van zijn actie van barmhartigheid. Onderweg naar Emmen belt de moeder van het Turkse jongetje, enigszins ongerust, en vraagt hem om even met de bestuurder te mogen praten. Wim legt netjes uit wie hij is en dat hij haar zoon netjes naar het station in Emmen zal brengen. Daarvandaan kan hij in één minuutje bij zijn school het Esdal zijn. Hij zit in de tweede klas, vertelt hij. Wim legt hem nog even uit hoe belangrijk een opleiding is voor zijn hele leven en ze nemen afscheid. Het jongetje bedankt hem hartelijk en geeft hem zelfs een hand.
Vanmorgen lees ik net een artikel over een meisje dat vroeger meegenomen is door een man in een auto en drie dagen vastgehouden werd voor losgeld. Nooit met vreemde mannen meegaan is iets wat we allemaal meekregen thuis, maar soms kan een vreemde man een engel op je pad blijken te zijn.