‘Ie-j mot in de wintertied wel zwat tussen de planten können zeen’, zei tante Gerritje wel als we samen eens naar de tuin keken. En zo deed pa dat vroeger. In het najaar werd de tuin winterklaar gemaakt en dat betekende dat alle blad werd weg geharkt en alle grond tussen de struiken en vaste planten netjes omgespit werd. En natuurlijk…. Het stond netjes, keurig, pico bello…!
Intussen is de mening van velen wel veranderd en die van mij zeker. Ja… ’t blad moet ’s winters wel van het gras af, maar verder mag er van mij èn van veel dieren wel van alles blijven liggen. Ook de afgestorven plantendelen laten we staan en vormt een mooi gezicht als er sneeuw ligt. Onze tuinadviseur Gerald komt tussen de middag even kijken en geniet zichtbaar van het uitzicht en de vogeldrukte achter bij de vijver. Zelfs de grote bonte specht laat zich zien en toont zich heer en meester aan de bol met voer. Het roodborstje er onder wacht rustig wat er af valt.
‘Je moet eens even meelopen en kijken welk dier de oude boomstronk aan het uithakken of opvreten is’, vraag ik Gerald. Bij de wei stond een oude berk en we hadden het onderste stuk laten staan. ‘O, ik zie het al… dat doet de specht’, zei Gerald meteen. ‘Hij haalt hier allerlei rupsen en larven uit.’
En zo houden we veel leven om het huis, ook in de winter. Dan ziet hij de haan met z’n twee overgebleven kippen. ‘Wat een prachtige haan’, vindt Gerald. En dat is het… een pronkstuk. We houden ervan om de kippen om het huis te hebben lopen, maar ja… een hermelijn of steenmarter hoeven wíj er niet echt bij. Alleen…. de natuur gaat wel z’n eigen gang…
foto: Henk Eggink