‘En noe wacht ik nog op een schilder’, zegt Jantiena. Ik ben een middagje met buurvrouw Wolterdina bij haar zus Jantiena op bezoek in Westenesch. Die zit net met trots te vertellen over haar handige zonen en kleinkinderen. Allemaal werkzaam in de bouw of leren voor kapster of uitvoerder. En het vriendje van een kleindochter leert zelfs voor automonteur.
Kleinzoon Rick heeft net de hele tuin onder handen gehad en laat me even later de rest van het huis zien dat hij met z’n vader aan het verbouwen is. Inderdaad als er een schilder bij zou komen in de familie kunnen ze alles met eigen volk af want een oude boerderij vergt wel onderhoud.
Toen haar zoon ging scheiden had ze voorgesteld om bij haar te komen wonen met de kinderen. En zo gebeurde het. Hij nam het huis over en ze maakten vaste afspraken over de verdeling van de onkosten. Klaar! Iedereen blij, tenminste voor zover je dat kan zeggen na een scheiding.
Voor de neven en nichten heten ze tante Dinie en tante Tinie, maar zelf noemen ze elkaar bij hun gewone naam: Wolterdina en Jantina. Niks mis mee. Ze zijn zo’n beetje onafscheidelijk en zoeken elkaar vaak op, allebei alleen nu. Maar Jantiena heeft de gezelligheid van een inwonend gezin. Ze weet alles van de toetsen van de kinderen en beugels van de orthodontist. Je blijft er jong bij.
