‘Zag ie dat?’, zei Wim altijd in het voorbijrijden.
‘Wat was dat dan?’ Ik zag natuurlijk weer niks.
‘Daor zat d’r weer ene… op dat päöltjen’ en dan bedoelt hij altijd de buizerd. Natuurlijk zag ik dat zo gauw niet. ‘Ik snappe niet da-j dat niet ziet’, ging het dan. Wim heeft een voorliefde voor die roofvogels.
En nu…? We hebben inwoning, tenminste als ik ons erf er bij mag betrekken. Al weken zit er een stoere buizerd bij ons in de wei, elke dag. Af en toe verhuist die even naar Alle en Anja, maar iedere keer als we bij de wei komen of er langs rijden is ze er. Ze is prachtig met een witte krans veren over de borstpartij. Meestal zit ze op een paal in het midden. Goed overzicht moet je hebben, zal ze denken. Maar soms zit ze ook midden in de wei op het gras. Ik denk dat ze dan net een mol of muisje gepakt heeft. Ik verdenk haar er ook van dat ze een aanval op de witte kip heeft gedaan die totaal overstuur aan het eind van een middag in november onder de rododendron zat. Dat was even minder. Ik had de kip nog proberen te redden door extra te verwennen met voer en water en een plekje in de schuur, maar ze heeft de stress niet overleefd.
Maar nu zijn we gaan wennen aan ‘onze’ buizerd en wensen haar nog veel muizen en mollen toe want de molshopen en gangen net onder het gras laten zien dat er voer genoeg is voor deze struise dame. Van ons enig overgebleven haantje moet ie wel afblijven dan…
Ik heb besloten dat het een dame is.
