‘Za’k ‘em effen….?’ Er zit een heel klein muisje bij de stoel met bloemen naast het huis. Wim kent mijn angst voor muizen. Er is een tijd geweest dat ik voor een muis op de tafel klom. Zwager Ben wist niet wat hij zag toen ik op de Boomgaard in paniek een stoel beklom terwijl ik riep:’een moes… een moes’ en het vluchtende dier nawees. Op de Boomgaard waren er met regelmaat muizen op onze slaapkamer. Wanneer ik het getrippel op het zeil hoorde zag ik hem al tegen de beddenpoot opklimmen. We riepen dan snel naar beneden: ‘Papa mot komm’n, papa mot komm’n’. Mama was niet genoeg, die ving geen muizen ook. Dan kwam pa met vaste tred de trap op: ‘Waor is dee moes’. En wij maar wijzen naar de hoek waar het beest het laatst was gesignaleerd. Dan pakte pa z’n pantoffel en sloeg de muis op z’n kop, tenminste dat zei hij. En gerust gingen we slapen.
Nee de laatste tijd is die angst, hoewel niet helemaal weg, toch tot normale proporties afgezwakt.
Ik kijk naar het kleine nog jonge en ook nog bibberende muisje. Zo onschuldig en mooi. En ik zeg tegen Wim:’Och buten mag ze van mien aoveral lopen… as ze maor niet binnen komt’.
[i]Shall I…? A tiny little mouse is besides the house. Wim knows all about my fear for mice. Once upon a time I climbed the table when I saw a mouse. Brother in law Ben was surprised when I jumped on a chair at the Boomgaard, shouting .. ‘a mouse … a mouse’, while I was pointing the little mouse. Regularly we saw mice in our bedroom at the Boomgaard, Diny and I. When we heard the tripping feet of the mice I was sure he would be climbing against the leg of our bed and we called: Papa must come … papa must come. And papa came with his shoe:’Where is that mouse?’. And than he hit the mouse with an enormous smack, so he said… And we slept calm and peacefully.
No the fear isn’t gone, but not so heavy any more.
I look at this tiny little trembling Mouse, so innocent and bautiful. And I said to Wim:’Let him . It can go every
where ouside the house… when it only doesn’t come inside[/i].