Wat geniet ik toch van de Zaterdagse columns in het Dagblad van het Noorden. Daar ga ik echt voor zitten. Daniel Lohues is mijn topper. Hij beschreef zijn ondergrondse hut op het erf van zijn ouders zo beeldend dat ik me er al in zag zitten. Ze bouwden die vlak voor een vakantie. Zo konden ze er uitgebreid van genieten met alleen een kaars voor het licht. ‘Soms’, zo zegt Daniel, ‘wil ik ’s avonds nog wel eens alleen één kaarsje aansteken en voel ik weer de sfeer van vroeger als 10 jarige in onze ondergrondse hut.
Tja.. ik moest eerst wel wennen aan de, een generatie jongere, Herman Sandman, die dagelijks zijn stukje schrijft. Ik was zo gewend aan Jan Wieringa. En daarvoor Jaap Kwak. Dat waren mannen van mijn generatie en daardoor kwam het ook dat hun belevenissen die me aanspraken.
Herman heeft een jong gezin en mag ook graag de draak met zichzelf steken. Hij is wat noordelijker opgegroeid en in zijn taal zitten vaak wat Groningse accenten. Vandaag had hij het over Lui en mui. Hij houdt er van om op de bank te liggen als hij er de tijd voor krijgt. Zijn vrouw maakt er al grappige opmerkingen over tegen haar jongens als ze met volle boodschappentassen binnenkomt en hem weer eens liggend aantreft: ‘Daar ligt ie weer. Jongens, kijk goed.., jullie liggend voorbeeld’. Of een oom die over hem eens zei: ‘Dat jong is zo loi, as ik strompel ligt hai al’. Hij is er achter dat het niet lui is maar mui, want al liggend doet hij wel wat. Hij denkt!
Ik ken er trouwens eentje die nog erger kan overdrijven. Toen Wim eens hielp met het voeren van de nog heel kleine Rick en die niet vlug genoeg zijn kleine mondje opensperde, sprak hij ongeduldig:’ Rick is zo lui den mo’j de pap nog in de bek spiejen’. Daar kan geen Herman Sandman tegenop.
