Ze zeggen dat het slijt… ooit. Ik merk het nog niet. Als ik het rijtje nalees die je in de boeken kunt vinden in de volgorde van stadia van rouwverwerking zit ik nog diep in de vierde. Het schijnt dat na Ontkenning, Woede en Marchanderen de Depressie komt en het voelt nu alsof ik daar midden in beland ben. Niet de hele dag, maar als maar iemand een woord teveel zegt of ik hoor een aparte melodie dan zit ik alweer in tranen. Ik heb er al wat afgehuild als ik meeging naar de kerk. Is het niet bij het eerste lied, dan wel bij het laatste. Och… ik liet het maar komen, altijd wel een zakdoek bij de hand en veel bemoedigende schouderklopjes. Een paar weken terug overviel het me meteen in het begin van de dienst en ging ik meteen maar naar huis. Wim mee en we dronken ons kopje koffie samen bij de wei met zicht op de schapen. De Herdwicks kwamen nieuwsgierig dichterbij in de hoop dat er iets in mijn hand zat voor hen. Ik denk dat het vooral over me komt omdat ik zittend in de kerk niets omhanden heb. Thuis ga ik de tuin in of speel met de honden, doe boodschappen, werk mijn website bij of schrijf iets anders wat me bezighoudt. Niet alles is geschikt om hier te delen.
Afgelopen weekend was extra lastig. De voetbalclub van Drenthina had Mark bij het Nieuwsblad van het Noorden voorgedragen om over hem te schrijven. Elke maandag staat er een stukje over een markante persoonlijkheid die iets betekend heeft voor de gemeenschap en die dat jaar overleden is. En dat was Mark, zowel als mens als op sportgebied. Toen we benaderd werden voor een interview was het nog te beladen.
Nu zijn we zover dat we de mooie en leuke kanten van Mark weer kunnen zien. Zo hebben we een hele vrijdagavond met Gerhard en Jan Willem doorgebracht met brainstormen over Mark en wie hij was, erg fijn maar ook enerverend.
Deze week had ik een gezondheidscheck bij de huisarts en werd er de bloeddruk gemeten. Dat gebeurt tegenwoordig aan beide armen tegelijk en dan drie maal oppompen. De eerste twee metingen waren aardig goed maar toen de derde bezig was hadden we het over andere gezondheidszaken en zei de verpleegkundige: Het is ook niet verwonderlijk na wat je hebt meegemaakt. Mijn tranen zaten meteen los. En zo was de derde meting ineens veel hoger.
Ik mag nog eens terugkomen.
Als laatste stadium van rouwverwerking wordt Aanvaarding genoemd. Laat ik toch hopen dat ik ook dat binnenkort mag meemaken.
