Zaterdag…

Om 7 uur had ik er al een halve dag op zitten. De lammeren de fles, kippen verzorgd en Storm z’n extra portie vlees uit een kuipje gegeven. Daarna de weekend dienst gebeld want de geluiden die Wim produceerde vanmorgen vertrouwde ik niet. Ik had verwacht dat hij gemakkelijker zou ademen. Nee, niet benauwd maar het klinkt zo vreemd. Wim kwam daarna ook beneden, koorts gemeten, boven de 38. De weekenddienst stuurde de arts. Om kwart over 8 stond het gele autootje voor en de beide artsen begonnen zich in alle voorzorgsmaatregelen in te pakken, net een film.
Eindelijk werd Wim daadwerkelijk bekeken. Nu hij weer rechtop zit is het rare ademgeluid ook weg. Toch houdt hij vocht vast en krijgt een extra plastablet èn een kuurtje. Een van hen is de huisarts die ons een paar keer bezocht nadat Mark overleden is. Geeft een band. Ze moest lachen toen er een gemekker uit de keuken klonk. ‘Toen had je er ook een in dat hokje daar. Hoeveel lammeren heb je nu?’. Ze wist het nog.
Even later bellen we Gerhard om te vragen of hij de medicijnen op wilde halen want officieel mag ik ook de deur niet uit.
We zitten met Gerhard opnieuw bij te komen met iets lekkers bij de koffie. Intussen repareert Gerhard de I-fone van Wim door hem uit en aan te zetten. Daar heb ik nu gisteren een drie kwartier voor niks gechat met de Vodafone helpdesk en die kwamen niet op dat idee. Ik moest even denken aan de kreet bij internetstoring: Dan doe je toch de stekker in het stopcontact. Zo eenvoudig was het. Wim helemaal blij…
Dinsdag nemen we opnieuw contact op met deze huisarts die dan waarneemt voor onze eigen huisarts en kijken we hoe het een en ander zich ontwikkeld heeft.