‘Ik snap d’r niks van’, zegt Wim als we samen bij de wei zitten met Storm aan onze voeten met bal en het kleine lam dat bokkensprongen aan het maken is. Ik zag net de kloek met haar ene zwarte kuiken onder de bosjes verdwijnen.
Hij begint altijd automatisch de voorbijsnellende auto’s te tellen als we hier zitten.’ ’t Is haoste net zo völle as eerder’. De laatste weken was de drukte aanzienlijk minder vanwege de corona. Ik wijt deze drukte aan het woon-werk verkeer op de vrijdagmiddag wanneer iedereen haast heeft om thuis te komen.
We zitten beiden nog wat bij te komen van de schrik. Wim had een kuur gekregen voor zijn bronchitisklachten en die is nu klaar. Het slijm ophoesten is over maar er is kortademigheid voor in de plaats gekomen. Het lopen kon hij niet meer lang volhouden. En op de rug in bed liggen ging ook niet meer, wel op de zij. Dat is in de loop van de laatste weken verergerd.
Wat een gedoe als alles telefonisch besproken moet worden. Onze huisarts pakte door en gisteren werd er bloed geprikt en is de urine onderzocht. Daarna had ze overleg met de cardioloog en de apotheek. Het woord ‘hartfalen’ kwam voorbij en ‘vocht achter de longen’.Is blijkbaar allemaal te zien. ‘En u hebt ook nog een lekkende hartklep’, maar dat wisten we al.
Wim kan niet alle tabletten verdragen. Het werd een gepuzzel door de experts maar er is toch nog een die geschikt is. Na een week hebben we weer overleg.
We zijn er allebei door van slag geweest maar nu zullen we ons maar aanpassen aan de mogelijkheden die we hebben. We moeten er samen maar iets van maken.
