Leuk toch.. om te zien hoe Robin op Wims verjaardag de gevulde eitjes verzorgt- 2013.
Bezig zijn is voor mij een soort therapie. Of is het misschien toch een vlucht? Als ik niks doe zak ik al snel weg in een soort van slachtofferrol. Ik ben het toch die haar jongste kind kwijt is. Ja.. ooit zal ik hem terugzien, daar ben ik van overtuigd. Maar wat heb ik er nu aan.
Je hebt er nog twee over, zegt dan een stemmetje in mij. Ja.. dat weet ik wel. En wat voor geweldige jongens zijn dat, ieder op zijn eigen manier. En wat kan ik ook meegenieten van het gezinnetje van Gerhard en Judith en van de relativerende opmerkingen van Rick. Ik wil ze alleen niet overlopen met mijn verdriet. Ze hebben zelf ook het een en ander voor de kiezen gehad in deze laatste jaren met Mark. Zij missen hem net zo.
Een poosje terug zat ik met wat dames van de dinsdaggroep aqua joggen aan de koffie bij te praten. Zij waren het die spontaan op de condoleance van Mark waren gekomen toen ze de rouwadvertentie in de krant zagen. Zelf zijn het vier weduwen, twee ervan sinds vorig jaar. Bij een hebben we het proces van de ziekte van haar man meebeleefd. De ander kwam bij de groep na het overlijden van haar man. Op een gegeven moment vroegen ze me hoe het nu met me ging. Tja… wat moet ik daarop zeggen zonder meteen de tranen te laten gaan. Ze wisten het trouwens zeker, het gemis wordt nog erger. En zou het verschillen of je je man kwijt bent of een kind? Een van hen had beide meegemaakt en die zei altijd dat het gemis van haar man erger was.
Wat deed dat zeer. Ik begrijp ze wel. Als je man wegvalt staat je hele verdere leven op de kop. Ik moet er niet aan denken dat Wim er niet meer zou zijn. Inderdaad, wij hebben elkaar, al is het doormaken van ons rouwproces heel verschillend. En dat is maar goed ook.