Deze boer uit Birkheim zagen we de zomer van 1972 dagelijks naar zijn land gaan om alfalfa te halen. Ik dacht eigenlijk dat hij ossen voor de kar had. Toen pa en mama die tweede week van onze vakantie in Badenhard ‘even’ bij ons kwamen kijken met Henk en Anneke, moest pa natuurlijk mee naar de boer die we net het land op zagen komen. Nee, het waren gewoon zijn melkkoeien die hij voor deze ritjes gebruikte. Ik had het tot dan nooit gezien en na dat jaar ook nooit meer. Ach, zo vertelde hij, zijn vrouw was overleden en zijn zoon had geen belangstelling voor de boerderij. Hij had geld genoeg om een tractor te kopen, maar waarom zou hij?
Natuurlijk bleven ze overnachten, Badenhard was toch al gauw 4 uur rijden. Henk en Anneke sliepen in hun tentje en pa en moeder Coba op de slaapbanken in de kamer. Wij vonden het best gezellig wanneer ze ons opzochten in de vakantie. Maar toen pa het in later jaren nog eens voorstelde aan tante Gerritje, zei die: ‘Nee Hein, dat mo’j allene maor doon as ze oe dat zelf evraogd hebt’. Tante Gerritje was een wijze vrouw. Wij gingen later te ver in de zomervakanties, dus kwam het er bij ons niet meer van. In Hengelo en Emmen hebben ze ons wel vaak opgezocht. En toen we aan het Schoolpad gingen wonen zei pa: ‘O, as Coba dat toch nog es had ezeen’. Tante Gerritje was de praktische van de twee: ‘Ie kriegt wel wat te doon zo um ’t huus’. Ook weer waar…
Het is maar goed dat mijn ‘corrector’ kritisch meeleest. Ik had bij dit gebeuren 1962 vermeld.
Hij gaf aan zeker te weten dat Henk en Anneke niet op de step naar Badenhard meereden. Nee, het was inderdaad 1972. Met dank aan ‘Horror Henkie’.