Hetty Site

Zit het in de genen?

Toen het boek Brieven uit Barchem uitkwam vroegen ze me vaak: ’Dan heb je dat schrijven zeker van je opa?’ Opa was een christen, filosoof, socialist en pacifist. Zijn belevingswereld deelde hij graag met anderen, wel of niet gelijkgestemden. Toch drong hij nooit wat op.
Nou, ik weet allang dat ik niet de enige ben in de familie die deze interesse meegekregen heeft. Tante Dina schreef leuke gedichten en ook van haar zijn er indrukwekkende brieven bewaard. Van ome Jan hebben we het dagboek dat hij schreef toen Vorden en omgeving bevrijd werd in maart/ april 1945.. Alles wat hij meemaakte en zag gebeuren vertelde hij op een zo’n manier dat je door blijft lezen. Zo was het ook met het dagboek dat hij bijhield op hun reis naar Amerika in 1972. Hij schreef het zo op dat het leek of je er bij was.
Herman als oudste van de 10 van de Boskamp schreef veel brieven en nadat hij een ongeluk had gehad na zijn pensionering door van een wagen af te vallen bij een Indianenschool, schreef hij zijn memoires Goals in Life. Toen hij eens met Harold in Nederland was vertelde Harold er over en toen ik geïnteresseerd bleek, stuurde hij me nog een van de exemplaren op. Ik kon niet stoppen met lezen en vertaalde het in het Nederlands voor de liefhebber.
Ook tante Hanna schreef wel en vertellen konden ze allemaal in de Egginks familie. Zo was tante Jo daar erg bedreven in en ook oom Bram. Wat zou ik nog eens graag met hen van gedachten wisselen.
Misschien ben ik ook nog dubbel belast. De Bijenhofs konden allemaal erg leuk vertellen, maar schrijven ken ik alleen van tante Hermien, de jongste van de vier van De Haar. Zij schreef aan het eind van haar leven ook haar memoires voor haar kinderen en kleinkinderen. Bij hoge uitzondering mochten Diny en ik ze ook bij haar thuis lezen. Dat heb ik erg gewaardeerd.
Zo is het dat iedereen een levensverhaal heeft en dat is altijd de moeite waard om door te geven. Het leven is een leerproces.