Faalangst of examenvrees? Werd niet over gepraat in mijn middelbare schooltijd. Ik vermoed dat de leerkrachten best wisten dat die faalangst in een keer toe kon slaan. Van het schriftelijke examen kan ik me na meer dan 60 jaar niet veel meer herinneren, maar wel van de mondelinge examen.
Bij heer Braaksma van Frans was bekend dat je over drie boeken van de 15 die je gelezen had werd gevraagd. Eentje mocht je zelf zeggen, eentje de examinator die er bij zat en een de leraar zelf. Het onroerende was dat Braaksma je als hij je op kwam halen vroeg over welke hijzelf jou zou gaan vragen. Bij Nederlands was de examinator een lieve dame. Zij begon zomaar over mijn mooie vest. En weg was de spanning, het ijs was gebroken.
Heer Nuyen van Engels begon gelijk naar woorden te vragen waar ik na 5 jaar Engels nooit van gehoord had. Ik klapte meteen dicht. Dankzij mijn kennis van de Engelse literatuur kreeg ik nog een voldoende. Zo had je geen idee of je zou slagen.
Ik plukte die dag een bos bloemen bij de sloot en zetten die op tafel waarop mijn moeder opmerkte: ’Ik geleuve da-j zelf d’r zeker van bunt da-j d’r deur bunt’. Maar echt… ik had geen idee…
We moesten allemaal op school komen en nu was de spanning te snijden. Op één na was iedereen geslaagd, Marita had het niet gered en haar ouders waren gelukkig op de hoogte en konden haar opvangen. Tja zo ging dat in 1960.
Tegenwoordig hebben we de faalangsttraining, ik heb het met plezier gegeven in de brugklassen van het Carmelcollege en zelfs individueel. Ik wist wat uit eigen ervaring wat het met je kan doen. In vorige Tweets van het Schoolpad heb ik er een heel hoofdstuk aan gewijd
Foto: De laatste zomer thuis 1962. Alleen Diny ontbreekt…