Dat wandelen met Klaas en Sanny was iets wat we nog nooit zo intensief hadden gedaan. Met Dick en Anda werd er ook wel gewandeld maar dit ging even wat steviger, ook al omdat onze jongens groter werden, net als Ipe en Renny. Op de heenweg naar Karintië hadden we al kennis gemaakt met de sneeuw op de Gross Glockner. Eenmaal in Karintië was de wandeling naar de Singerbauer al een belevenis, maar het was voor mij nog goed te doen. Er volgden meer wandelingen waarvan de tweedaagse Karawankenweg de topper was zowel van inspanning als belevenis. Klaas had het aardig door. De eerste wandeling was meestal een van een paar uur. Dat noemde hij een zondagmiddagwandelingetje. Het was voor mij iets van het leren mijn grenzen te verleggen of juist een keer af te haken en lekker met een boek de middag door te brengen.
Toen we in 1983 weer samen naar Zwitserland afreisden moesten Klaas en Wim ogenblikkelijk de berg op naar de Illsee, 1660 m. klimmen vanuit onze camping in Susten. Het was warm en de heren kwamen helemaal bezweet boven. Bovendien stikte het daar van de muggen. Toen zagen ze het meertje. Ze keken elkaar aan en ze dachten hetzelfde. Het leek een totaal verlaten stukje vrije natuur. De kleren waren vlug uit en de beide enthousiastelingen doken in het ijskoude water. Het was even schrikken, maar wel lekker na alle inspanningen. Er werd zelfs een foto gemaakt. Ze wilden er net weer uit toen er een paar nonnen langs kwamen gewandeld. Daar hadden ze niet op gerekend. Ze moesten van armoe stilletjes in het ijskoude water blijven om de nonnetjes niet de schrik van hun leven te bezorgen. Blij dat ze er toch eindelijk weer uit konden keken ze elkaar even aan, schoten waarschijnlijk in de lach over wat dat ijskoude water had veroorzaakt. Eenmaal beneden vertelden ze met verve: ‘Het water was zóó koud’ en ze gaven tussen duim en wijsvinger aan hòe koud.
