Op het moment dat ik de deur uit ging op mijn 18e was de onderlinge concurrentie tussen Diny en mij helemaal afgelopen. Af en toe was er nog wel wat onenigheid over kleren die ik na het weekend probeerde mee te smokkelen zonder te vragen. We hadden dezelfde maat in die tijd, ook schoenen. Regelmatig moest ik op maandagmorgen mijn weekend tas laten controleren. Kleding vond Diny niet zo erg maar schoenen mocht beslist niet. Mijn voeten hadden dan wel dezelfde maat maar waren wat breder.
Ach eigenlijk waren we vanaf die tijd helemaal vier handen op één buik. De jeugd samen doorbrengen en ook nog samen in één bed slapen geeft een band. We hadden veel dezelfde interesses, alleen iets met paarden was minder mijn ding. Nadat ik een keer van een was afgevallen en mijn voet verzwikt had door in de stijgbeugel te blijven hangen, was dat voor mij voorgoed voorbij. Diny zette door, zelfs toen ze eens van haar geliefde Vurose werd afgegooid en in een hoop mest terecht kwam, klom ze er meteen weer op. Geen wonder dat ze haar Ben op de Rijvereniging heeft ontmoet.
We steunden elkaar door dik en dun. Het was alleen jammer dat we toch wel een aardig eind weg gingen wonen, hier in Drenthe. ‘Foi, foi… wat woont jullie noe toch een ende vot’, sprak Diny toen ze voor het eerst de rit maakte naar Emmen voor mijn 40e verjaardag.
Het was leuk om samen wat te gaan ondernemen. De kinderen waren groter, nu kon het weer.
We brachten al wel vakanties samen door maar uiteindelijk gingen deze zusjes samen ook alleen op pad. Zo gingen we wat dagen naar Brugge, een jaar later naar Antwerpen en uiteindelijk zelfs samen naar Parijs. We winkelden wat, bezochten musea, een tochtje over de Seine ontbrak ook niet maar soms zaten we ook ’s avonds gewoon op bed om bij te praten.
En ook nu nog zoeken we elkaar graag op. ‘Kom toch es een dagje met de trein’, stelde ze voor. Ga ik vast weer eens doen nu Wim weer wat mobieler is geworden.
Foto: Ons uitje naar Antwerpen