De vijfde chemo zit er op voor Wim. Vanmorgen werden we ontvangen door zuster Vera. Heel even kreeg ik beelden van de detective Vera voor ogen, maar nee… deze jonge slanke Vera leek er niet op. Ik mocht even mee op zaal, Wim zag er tegen op om op een minst pijnlijke manier op dat bed te komen. Ach… deze verpleegster is zo geoefend, daar had hij mij niet voor nodig gehad. Nou ja, mentale steun misschien.
Ik wist niet wat ik zag. Dit is de dagopname oncologie en de meesten komen hier voor hun chemo behandeling. Nu lag de hele grote zaal vol met mannen en vrouwen, niet zo florissant allemaal. Wim zag er nog het meest fris uit. Een vrouw had een hele toestand op haar hoofd, waarschijnlijk een kap die de hoofdhuid ijskoud maakt tegen haaruitval.
‘Kijk daar heb je onze camperaars ook’, zei Susan toen we even later na ons rondje aan de koffie zaten in het café bij het Goed. We zien ze regelmatig als ze weer even terug zijn van een reisje. We hebben wel eens samen aan de grote stamtafel gezeten. Wanneer ze even later langs ons lopen spreken we elkaar nog even. ’Wat? Camper verkocht?’ ‘Ja, we hebben er genoeg van om veel op pad te zijn. We blijven nu een tijdje gewoon thuis.’ Niks veranderlijker dan de mens.
Dan gauw naar huis en de kleine Pippies hun fles geven. Ze mogen nu een middag naar buiten en dat gaat goed zolang ze mijn stem maar niet horen, want dan komt er een door het gaas mijn kant op en mekkert de andere dat ze haar zusje kwijt is. Och… het kwam allemaal goed
Tegen half vier zorgde een gastdame dat Wim met rolstoel en al weer in de hal terechtkwam waar ik hem op kon halen zonder een parkeerplaats te hoeven zoeken tijdens het bezoekuur. En zo zit de op een na laatste chemo dag er al weer op. Wel is Wim aangeraden om de sterke pijnstillers voor zijn rug door te slikken. Na 14 dagen zouden de bijwerkingen verdwenen zijn, want voordat zijn heup in orde is duurt het nog even.
