Ds Wim de Groot wilde deze morgen spontaan een statement maken n.a.v. het Nashville document dat door een aantal leden van verschillende kerken in Nederland ondertekend is. Hij zag van morgen iemand binnenkomen met de regenboogparaplu en deze vroeg hij te leen en klapte die uit voor in de kerk. Hij maakt duidelijk dat iedereen met welke geaardheid dan ook zich welkom moet voelen binnen onze kerken. Wim naast mij klapte meteen in zijn handen wat gevolgd werd door de rest.
Ja, wij waren er weer. Misschien is het voorlopig de laatste keer, dacht Wim. Ik denk zelf dat de behandeling pas volgende week zal beginnen. In elk geval gaat hij dinsdag al voor de pet-scan.
Zijn verjaardag werd gisteren opnieuw groots gevierd. Wat een kaarten, mailtjes, telefoontjes en niet te vergeten de bezoekjes. ’s Morgens al vriendin Susan en Alle en Anja met de jongens. Gerhard bracht intussen even een kar met afval naar de stort. De Achterhoekers kwamen, Gerhard en Rick natuurlijk en meer. ’s Avonds was Hattem paraat. Het kon niet op. Wim voelde zich echt het feestvarken ondanks alle tegenvallers van de laatste tijd.
Vanmorgen in de kerk gingen de felicitaties en beste wensen gewoon door. Een van de mannen had Wim al naar zijn plek gereden in de rolstoel en ik was natuurlijk mijn tas al weer kwijt die ik ergens had neergezet. Ik dacht bij de kapstok, maar nee…. Ik vroeg het Jan die bij de deur stond. ‘Weet je wel waar zoiets mee begint?’, vroeg hij fijntjes met een schittering in zijn ogen. Dan weet ik wel dat er iets komt. ‘Ik ben ook wel eens iets kwijt…. de kluts!’
Het werd een onroerende dienst waarbij iedereen zijn woordje kon doen en mee kon denken. We besloten met de zegen van St Patrick zoals deze ziekenhuispredikant het vaak gebruikt in zijn eigen diensten.
We besloten bij de koffie met de mooie uitleg van Rennie Ike over haar prachtige quilts. Deze is voor mij de blikvanger.
