Onze vriendin Dea was een bescheiden mens. Ze trad niet vaak op de voorgrond. Toch had ook zij een veel bewogen leven achter zich met veel herinneringen aan de tijd van de 2e WO toen ze met haar familie in Schiedam woonde. Ze werd in de hongerwinter van 1944 samen met haar zusje in een bus naar Drenthe gebracht om te kunnen overleven. Ze heeft hierdoor nog een bijdrage kunnen leveren aan een herdenkingsboek uit die omgeving en ze heeft altijd contact gehouden met de familie waar ze na een vervelende ervaring uiteindelijk terecht kwam. We haalden haar graag op met haar hondje, toen nog aan het Schoolpad, en dan kwam ze wel los. Wat haar lang dwars heeft gezeten in haar jeugd was het feit dat zijzelf steil en onhandelbaar haar had en weinig kleur in tegenstelling tot haar zusje Ada die een kop vol krullen had en een blozend uiterlijk. De laatste tijd had ze elke dag wel een telefoongesprek met haar. Ik kom al googelend een schoolfoto van deze twee tegen, ik denk van net na de oorlog. En ik zie dat moeder haar best heeft gedaan om Dea toch ook van enige krullen te voorzien. Zou ze net als wij vroeger ook van die papillotten in het haar hebben gehad? Ik kon nog een paar kinderboekjes bemachtigen die zij illustreerde. Dat was wat ze graag deed.
Zij laat op die manier een mooie erfenis na…