Onze vriendin Dea was een bescheiden mens. Ze trad niet graag op de voorgrond. Maar ze had vele kwaliteiten. Ze kon prachtig tekenen en heeft heel wat ontwerpen gemaakt voor de kleden in de Schepershof. Toch had ook zij een veel bewogen leven achter zich met veel herinneringen aan de tijd van de 2e WO toen ze met haar familie in Schiedam woonde. Ze werd in de hongerwinter van 1944 samen met haar zusje in een bus naar Drenthe gebracht om te kunnen overleven. Ze heeft hierdoor nog een bijdrage kunnen leveren aan een herdenkingsboek uit die omgeving en ze heeft altijd contact gehouden met de familie waar ze na een eerste mindere ervaring uiteindelijk terecht kwam.
We haalden haar graag op met haar hondje, toen nog aan het Schoolpad, en dan kwam ze wel los. Wat haar lang dwars heeft gezeten in haar jeugd was het feit dat zijzelf steil en onhandelbaar haar had en een bleekneusje met bril in tegenstelling tot haar zusje Ada die een kop vol krullen had en een blozend uiterlijk. De laatste tijd spraken ze elkaar iedere dag via de telefoon. Ik kom al googelend een schoolfoto van deze twee tegen, ik denk van net na de oorlog. En ik zie dat moeder haar best heeft gedaan om Dea toch ook van enige krullen te voorzien. Zou ze net als wij vroeger ook van die papillotten in het haar hebben gehad? Lieve Dea, wat een prachtig mens was je!