Een enkele keer leek het bij het journaal op plekken in Nederland zo glad als het 54 jaar geleden was toen we in Hengelo woonden en Mark zich aankondigde. De wegen waren spekglad en ik moest wel naar het ziekenhuis. ‘Als je zelf niet durft te rijden’, sprak de vroedvrouw, ‘er is een taxibedrijf dat altijd rijdt’.
Wim zou niet durven rijden? Natuurlijk wel en al glijdend reden we over de weg waar we het rijk alleen hadden. De weeën hielden van schrik op. Mark kwam zonder problemen op de wereld. Ik herinner me een verpleegster die zo mooi was dat ik zeker wist dat ze niet lief kon zijn. Maar ze was het wel. Een andere zuster kwam met de kar met baby’s binnenrijden voor de voeding en wilde eerst mij een ander kind aangeven, maar ik had het kopje van Mark al in mijn geheugen geprent dat ik het meteen door had. Baby’s zijn al zo verschillend. De geboortes van mijn jongens zijn van het begin tot het eind vast in mijn geheugen al is deze al 54 jaar terug.
Zou het komen dat het de derde was dat het allemaal zo gemakkelijk ging bij het opgroeien? Alles wat je bij de eersten nog leren moest was nu een eitje. Ik heb genoten van onze drie jongens en doe het nog al blijft het bij Mark in heel veel herinneringen. Lieve Mark wat had ik je graag kunnen feliciteren. Laten we de mooie herinneringen goed vasthouden.