Vandaag is het precies 3 jaar geleden dat Mark overleed. We hebben al veel herdenkingsdagen gehad, elke keer weer lastig. Het blijft een moment van terugkijken op mooie herinneringen die er waren en natuurlijk ook de mindere. Het verbaast me dat er zoveel zijn die laten merken dat ze nog aan hem denken en ook stilstaan bij het missen van hun vriend en daarbij ook met ons meeleven.
Eigenlijk is het pas 5 jaar geleden dat de problemen rond Mark naar voren kwamen. Twee jaar later was hij er niet meer maar heeft veel nagelaten. Hij was voor ons bijzonder en het bleek al gauw voor heel veel anderen.
Het eerste jaar na een dergelijk afscheid wens ik niemand toe. Ach… de rest erna ook niet…
Toch zijn we niet de enige die een zoon of dochter door zelfdoding moeten missen. Dat bleek ook tijdens de boekpresentatie van het boek MARK bij Readshop Vermeer. Het was goed om dit te kunnen delen.
En we spreken uit ervaring dat de pijn over zo’n vreselijk verlies van een kind niet minder wordt maar dat je op de een of andere manier wel verder kunt. Het doet onnoemelijk veel dat er zoveel mensen zijn die op hun eigen wijze hieraan mee helpen.
Het doet me ook goed dat Marks naam nog regelmatig genoemd wordt, zeker door Rick als hij eens per week bij ons is. Hij blijft altijd deel uit maken van ons gezin ook al is hij fysiek niet meer aanwezig.
Een vriendin verwoordde het zo:
6/3
Denken aan…
Mark
Denken aan…
jullie
Denken aan…
zovelen
Denken aan…
dat blijft…
Voor altijd…
Denken aan…
Al het goede wat er was
en al het goede wat er is
en al het goede wat er overblijft.