Wim komt niet weer bij. ‘He’j Sjarlefrans al elaezen?’ Dat is de titel van een regelmatig terugkerend stukje in ons Dagblad van het Noorden. ‘Dat mo’j gewoon effen laezen’ en hij hinnikt nog na van het lachen. Het gaat over de achtbaan die onze dierentuin Wildlands wil gaan bouwen en dat zou geïntegreerd zijn in het thema van het savanne- en woestijngebied de Serenga.
De schrijver vond dit een idee van zuiver luchtfietsen en begon ogenblikkelijk met die directeur mee te denken. Hij had gelezen dat tegenwoordig pubers gewaarschuwd worden voor het delen van naaktfoto’s op internet en dat doen ze met behulp van een plaatje van een naakte molrat. Als aan een meisje dan wordt gevraagd om zo’n naaktfoto, dan kan ze de foto van zo’n naakte molrat terugsturen.
Hij gaat verder: ’Een naakte molrat zut d’r uut as een rimpelig rose worssie. Met wat fantasie kuj d’r ok een, nou ja laot maor, in zien. Maor met scharpe tandties. Het wichie dat zo’n foto in de mailbox vindt, kreg een hiel neie kiek op naakt.
En toen wus ik het. Een ondergrondse achtbaan in de dierentuun bij die ratten. In deurzichtige tunnels raos ie as bezuuker deur de grond, hielemaol geïntegreerd in de verhaollijn van de naakte molrat.
Veur ’t instappen kuj joen kleren in de vertrekruumte in een kassie stoppen. Want ja, het mut wel passen bij het park en de beleving van de gasten. En naakt is naakt. De direkteur kan zien geluk niet op, het tal van bezuukers giet vortdalijk steil omhoog. Want zelf nou zölf, zo ’n koppel blote konten veurbij zien raozen, daor gaoj toch veur naor Emmen?’
