Hetty Site

Jan

Neef Jan is niet meer, tenminste niet in levende lijve. Jan is wel geen bloedeigen neef, maar het voelde altijd alsof hij dat wel was. Hij was een van de twee zonen uit het eerste huwelijk van oom Jaap. Hij trouwde met onze tante Riek en met hem kwamen de beide jongens Henk en Jan in de familie. Ze zijn ook een slag ouder dan wij. Jan kwam graag op de Haar. In oorlogstijd kwamen Henk en Jan lopend langs de spoorlijn, want de kortste weg, naar opoe en opa en mijn ouders op de Haar. Ze kregen dan nog een bord roggemeelse pap. Dat konden die opgroeiende tienerjongens wel gebruiken. Voor mij is het bijzonder want hij had een speciale band met onze vader Hendrik Jan. Hij schuilde samen met hem in een kippenhok een eindje van de Haar af als er weer een razzia op komst was. ’Je hoorde het geritsel van de ratten’, zo vertelde hij eens. Hij heeft bewust de oorlog èn de bevrijding meegemaakt.
Hij weet zeker dat hij de laatste is geweest die Hendrik Jan in leven gezien heeft. Hij was die middag uit school nog bij hem op het bezoekuur in het ziekenhuis geweest. ’s Avonds bleek hij overleden door een longembolie. Jan was er trots op dat hij mijn luier eens verwisseld heeft. Hij had zelf ook al een paar kleine broertjes en was geoefend. Daar heeft Gees vast gemak van gehad toen ze zelf kinderen kregen. Jan bezocht ons ook regelmatig op de Boomgaard. Hij had het goed staan bij onze moeder Coba. Toen ze al heel ziek was kwam hij nog bij haar.
Daarna waren we beiden druk met onze eigen gezinnen, maar de laatste 15 jaren is het contact weer aangehaald. Jan had het toen niet gemakkelijk. Gees overleed onverwacht en later ook een zoon en een kleindochter. Toch heeft hij de laatste jaren nog een goede tijd gehad met Gé, een goede vriendin, waarmee hij veel op pad ging om te bridgen. Tijdens een paar van die bridgetoernooien zocht hij ons een paar keer op, ook eens samen met Gé, en haalden we veel herinneringen op aan de tijd op de Haar. Nog maar twee weken geleden belde hij ons weer eens en hebben we een mooie gesprek gehad. Geen idee dat het de laatste keer zou zijn.
Zijn jongste broer Wim stuurde een aantal prachtige foto’s van Jan door de jaren heen. Wordt gewaardeerd!
Lieve Jan, rust zacht. Ik denk aan je met een glimlach door al die mooie verhalen van je.

Foto: Jan en Gees rechts bovenaan bij het 40 jarig huwelijk van opa en opoe Bijenhof in 1949.

Jan

Familiefoto van de Bijenhofs in 1944. Jan staat achter opa. Die met het mutsje op ben ik.

‘Weet je wel wie ik ben?’ Ik had net de telefoon opgepakt. ‘Weet je wel wie ik ben… mijn hersenen kraken. De stem en ook de licht Achterhoekse klankkleur is ergens bekend, maar ik kan het niet raden. Het bleek neef Jan Harwig te zijn die de laatste jaren in Odijk woont, nu bijna 89 jaar oud. Vorig jaar waren hij en Gé nog bij ons op bezoek. Er was veel gebeurd in zijn naaste familie en we praatten samen over de dingen die dichtbij ons staan.
Dan komt hij ter zake. ‘Ik heb gehoord dat je een boek hebt geschreven. Die wil ik ook graag hebben’. Natuurlijk kan ik die sturen, ik heb er nog een paar. ‘Jan, ik heb jouw verhalen er ook in vermeld over de tijd in de oorlog toen je vaak op de Haar kwam en met Hendrik Jan in het kippenhok sliep als er een razzia verwacht werd’. Dat vindt hij helemaal geweldig en begint meteen over die tijd te vertellen, voor mij weer nieuwe verhalen. Ik was er net, geboren in 1943. Jan was toen een jaar of 15 en ging er later prat op dat hij mijn luier wel eens verschoonde als hij langs kwam. Ja, ja…. dat geeft een band! Hij heeft er later nog gemak van gehad toen hijzelf de kinderen kreeg met zijn eerste Gé.
Ooit zei hij tegen mama toen ze al erg ziek was: ’Het is niet zo belangrijk hoelang je leeft maar wel hoe.’ Sommige dingen vergeet je niet. Jan weet als geen ander hoe moeilijk haar leven was nadat Hendrik Jan overleden was, maar ze kwam er altijd weer bovenop. ‘Je moeder is net een duikelaartje’, zei tante Hermien wel eens. ‘Ze komt altijd weer overeind’.