De man die er aan komt lopen kennen we. Hij verzorgde hier bij Het Goed jarenlang de boekenvoorraad en we maakten toen al regelmatig een praatje. We zitten samen aan de thee en cappuccino zoals bijna elke donderdag als hij regelrecht op mij afstapt. Voorzichtig en met ingehouden stem zegt hij: ‘Ben jij de moeder van Mark van der Kolk?’ Ik knik bevestigend. ‘Dat wist ik niet’, gaat hij verder.
Dan vertelt hij dat hij Mark nog kent uit de tijd dat hij bij SVBO voetbalde. Het is wel lang geleden. De medespelers zijn intussen de ouders geworden van de huidige voetballende Bargeroostervelders, want die verhuizen niet gauw.
De man wil me nog wat vertellen. ‘Mark kreeg een keer een rode kaart, duidelijk ten onrechte vond hijzelf. Hij zou hierdoor voor twee wedstrijden geschorst worden. Hij wist zeker dat hij dit niet verdiend had en schreef een uitgebreide brief naar de KNVB, de voetbalbond, waarin hij precies omschreef wat er gebeurd was. Nee, niet via SVBO, maar regelrecht naar de Bond. Hij kreeg gelijk en de rode kaart werd ingetrokken’. Zo vertelt deze man en had respect voor hem en deze actie.
Ik wist dit niet, of niet meer. Het zal op mij minder indruk gemaakt hebben. Mark woonde toen niet meer bij ons, maar ik vind het mooi om te horen zoals ik alles mooi vind om te horen over Mark. Over die SVBO tijd heeft Hilda nog een paar aardige plakboeken in elkaar gezet.
Dan valt het even stil.
‘Tja, het leven kan soms anders lopen dan je verwacht’, zeg ik. Hij gaat er niet op in en wenst ons een mooie voortzetting van ons gesprek en loopt verder. ‘Meer durft hij niet aan’, zeggen we tegen elkaar.
