Foto: zomer 1970. Gerhard en Mark

‘En dan gaf Wim d’r een flinke klap op en warempel dan deed e et weer’. Soms vergeet je dingen die een ander juist bijblijven. Wat tegenwoordig als een noodzaak gezien wordt was vroeger nog niet eens bekend. In de 50er jaren kwam de tv bij sommige rijkere gezinnen in huis en als je geluk had als kind kon je daar ’s woendag- en zaterdagsmiddags naar Swiebertje of Pipo de Clown komen kijken. Toen Wim en ik in het huwelijksbootje stapten hadden we de luxe van een echte wasmachine, een automaat. Bovendien een gasfornuis met een ruitje in de ovendeur, het toppunt van luxe, vond Wim. Natuurlijk kwam er een paar jaar later ook een 2e hands tv bij. Daar hebben we jaren plezier van gehad. Tot die dag in Hengelo dat hij af en toe kuren begon te krijgen. Marinus en Jennie waren buren en omdat geen van ons familie in de buurt had gaf dat een extra band en kon je veel voor elkaar betekenen. Maar ja… wij verhuisden, zij verhuisden en hielden eens per jaar contact zoals dat gaat. Een paar jaar geleden haalden we de vriendschapsband weer eens aan en hebben we weer eens een middag bijgepraat. En zo kwamen ook bij hen de herinneringen boven. Ze vingen indertijd in Hengelo Gerhard en Rick op toen ik voor de bevalling van Mark naar het ziekenhuis ging. Dat stond me nog goed bij. ‘En’… zei Jennie, ‘wet ie nog wel dat jullie dee olde tillevisie nog hadden en dat den kuren kreeg. En dat Wim d’r toen een flinke klap op gaf… en hee deed et weer?’ En ineens zag ik het weer voor me…..

Zomer 2007. Ik kwam bij het terugkijken dit stukje tegen. Mooie herinneringen.

Liesbeth was mijn steun en toeverlaat nadat we aan de Kuifmees gingen wonen. Ger en Lies met Martin en Linda betrokken gelijk met ons het nieuwe huis, zij op no 19, wij op 20. Ik herinner me dat Ger woest in de weer was met de struiken die hij wilde verplanten, z’n haar stond in pieken alle kanten op, coupe orkaan. Onze carports grensden aan elkaar en wij waren de enigen die geen plannen hadden om er een garage van te maken.
Lies was altijd al gek op onze Schotse collie Laska, die een jaar lang verwaand de andere kant op keek wanneer ze probeerde contact met haar te krijgen. Na een jaar, misschien heeft ze een keer op haar gepast, was het over en kwispelde Laska als ze haar zag èn paste op beide huizen. Laska zorgde er zelfs voor dat we op de zwarte lijst kwamen van de Jehova’s Getuigen, nadat een volgeling haar met z’n zwarte tasje van zich af sloeg en bijna in de dakgoot bij Ger en Lies kwam te hangen.
Lies wilde zelf geen hond. Lies had Bobby, de parkiet. Die mocht elke dag even uit de kooi om rond te vliegen. Ik griezelde er van. Toen Ger en Lies eens op vakantie gingen pasten wij op de planten èn Bobby. Ik wilde best op Bobby passen, maar ik moest er gewoon niet aan denken om hem te laten vliegen, maar dat hoefde gelukkig ook niet.
Toen Laska tot ons aller verdriet dood ging, wilden Mark en ik na een tijdje vréééselijk graag een nieuwe hond, nu een bordercollie. Wim en ik hadden die in Engeland aan het werk gezien. En laat er nou een paar weken later één in de krant staan. Liesbeth wilde de nieuwe hond ook wel weer uitlaten tussen de middag…dus Wim ging overstag. Wij gingen allemaal, ook Liesbeth, naar Hoogeveen naar de nieuwe hond kijken. Het bleek een donkere bordercollie te zijn, een half jaar oud….Kim. Kims vorige eigenaar had een nieuwe baan gekregen en de hond zou veel te veel alleen zijn. Zóóó zielig! Ik was geen donkere hond gewend en keek er wat vreemd tegenaan. Maar het was net of de hond ons heel geweldig vond en liet zich uitgebreid aaien. Ik vroeg aarzelend aan Lies:”Wat vind jij ervan, Lies?” “Oh, ik vind haar heel lief”. Mark ook al en Wim vond het toen allemaal al best.
Dus Kim kwam, zag……en overwon. Lies liet haar als het nodig was overdag een keer uit, onze eigen uitlaatservice!
Later begreep ik ook waarom Kim weg moest bij haar vorige baasje. Ze kon er niet tegen wanneer ze in een kleine ruimte opgesloten werd. Als ze in de schuur moest met de deur dicht begon ze te janken en overal aan te knagen. Maar wanneer ze gewoon in de kamer mocht, was er niks aan de hand. Kim bleek voor ons èn voor Lies een geweldige hond.
Later verhuisde Kim mee naar het Schoolpad en heeft samen met Scott nog voor twee nestjes gezorgd. En…… één van de pups, die het meest op Kim leek, ging naar Linda, de dochter van Ger en Lies. En ze noemde hem Scotty!