Wat is dat nou weer…? Wim maakt soms vreemde gebaren. . Ik stond eens op het punt om naar mijn schilderochtend te gaan en Wim had alvast de auto klaar gezet. Mijn tas met verf en kwasten had ik al achterin. En nu dit weer. Hij wees eerst op de auto, daarna deed hij net of hij het stuur van iets vasthield en begon daarna naar buiten het hek te wijzen.
Ik schudde maar eens niet begrijpend het hoofd en haalde mijn schouders op. Wim is goed in dit soort toneeltjes, maar zelfs na 55 jaar snap ik dit soort doventaal niet altijd. Hij begon die keer wat geïrriteerd te raken en deed nogmaals een poging: wees op de auto, hield weer zoiets als een stuur vast en wees opnieuw naar iets buiten het hek. Ik liet het raam even zakken en vroeg naar de uitleg van deze actie. “Nah… snap ie dat niet? Toch dudelijk zat. …Gewoon… as ie straks weer komt… laot dan de auto maor buten et hekke staon, want ik mot dan papier wegbrengen…’ Dat doet hij elke eerste dinsdag van de maand voor zijn Mannenkoor Valerius, alle papier, ook van Jans en Geesje, brengt hij naar de container die voor dat doel in de Bargeres staat.
Ik kan me nog steeds verbazen over dit soort doventaal. Hij trakteert me er vaker op en nog steeds kan ik het lang niet altijd vertalen. Ach… intussen doen we het samen. Een tijdlang heeft Jans het voor hem gedaan maar nu kan het allang weer. Eerst koffie drinken bij Jans en Geesje en dan door naar die grote container in de Bargeres
Maar die keer bij de koffie voor we beginnen te schilderen deed ik het mijn medecursisten voor: wees op de auto, deed of ik autorijd en wees naar de straat. Nee hoor, niemand…! Toen ik vertelde wat het te betekenen had kwamen ze niet weer bij.
‘Ach…’, beweert Wim altijd, ‘dat he’k nog aover e-hollen van het varen. In de machinekamer was ’t altied zon gruwelijk lawaai dan mos ie wel met gebaren praoten.’