We hebben nu al 10 jaar de bruin met witte bordercollie Storm, maar heel lang waren het de zwart witte. We begonnen met Kim en bij de verhuizing naar het Schoolpad met alle ruimte kwam er al gauw eentje bij. Dat was Scott, de lieveling van iedereen inclusief de kinderen van school die met klasseavonden met hem speelden. Kim deed ook wel mee maar die trok zich vaak terug als het te wild werd. Scott ging het nooit ruig genoeg. Moest wel eens met hem naar dokter Harrie omdat hij een stok achter in de keel had gekregen. ‘Waarom nemen jullie geen bal’, merkte die verstandig op.
Eén van de pups uit het tweede nestje van Kim en Scott was Max, een stevige pup.
Willem en Hilly kwamen gewoon op kraambezoek om de pups te bekijken in het nest dat gebouwd was met stukken van de door Willem nog zelf getimmerde lattenbodem van hun huwelijksbed. Ze hadden de pups in hun nest al even bewonderd en we hadden een gezellige avond samen. Maar bij het weggaan aan het eind van de avond en een laatste blik op het aandoenlijke tafereeltje van Kim met haar 9 pups, wist Hilly het ineens: ’Willem zuuk d’r maor ene uut’. De verbaasde Willem pakte de een na de ander op om uiteindelijk voor een stevige reu te kiezen. Dat werd Max.
Wat hebben ze een plezier van hem gehad. Hilly ging er mee naar de behendigheidscursus en Willem liet hem uit bij het kanaal of richting Rietplas. Altijd ging Max mee op vakantie, meestal ging dat naar Ameland. Ach… eigenlijk ging het zijn laatste paar jaren al niet zo goed meer met Max, maar hij was er nog en had plezier in het leven.
Max is er allang niet meer net als Scott, Kim en Tessa…. Willem kwam toen langs om het te vertellen. Hij was er helemaal aangeslagen van. Veertien en een half jaar is hij geworden. Maar nu was hij verlamd geraakt, at en dronk niet meer en dat was het dan. De dierenarts werd thuis geroepen om Max in te laten slapen op z’n eigen vertrouwde plekje. Hij is begraven op een mooi plekje op het erf bij Hilda. Voordat Max in hun leven kwam hebben ze nooit een hond gehad, alleen katten. ‘Nee… wi’j nemt gien hond weer’, zei Willem. ‘En ik loop ok niet meer langs ’t kanaal waor ik altied met Max leup’. Het was nog te vers, de pijn van het afscheid van hun lievelingshond.
Hun kleinkinderen zouden nu de aandacht opeisen van oma en opa, want die hebben ze intussen wel gekregen. Zeven in totaal…. tot nu toe….
De lattenbodem van het huwelijksbed van Willem en Hillie heeft nog lang dienst gedaan als nest voor de fleslammetjes als ze moesten wennen. Ook dat gaat niet meer gebeuren. Zouden we het nog kunnen gebruiken aan de Torflang?
Foto: Het nest met de pups die al aardig over de rand kunnen kijken. De middelste lijkt me Max