Wat we in onze jeugd te kort zijn gekomen wat betreft reizen hebben we toch in de loop van de rest van ons leven wel ingehaald. Wim had natuurlijk al wel de wereldzeeën bevaren, maar voor mij was alleen een driedaagse excursie van school naar Trier in Duitsland en door Luxemburg en België mijn enige echte uitje buiten onze grenzen.
Toen we eenmaal ons gezin op poten hadden hebben we dat proberen goed te maken. We hebben veel van Europa gezien. We maakten zelfs de overtocht naar Canada met Henry en Tonny om Gera en Fred en hun gezin op te zoeken en dat deel van Canada te mogen ontdekken. Daarna in onze tijd van pensioen en meer kansen maakten we de droomreis van 8 weken naar Nieuw Zeeland. Het werd de topper. Het was leuk dat Rick later af en toe graag met ons mee wilde naar Groot Brittannië en België. Naar Fred en Gera in Canada kan hij alleen ook wel af.
Toch blijf je ook nieuwsgierig naar andere plaatsen. Terwijl we ons plekje op de boerderijcamping De Boomgaard bij Johan en Joke lang in ere hielden bleef het de laatste jaren vooral bij reisprogramma’s kijken op de tv, zoals Floortje naar het einde van de wereld, Escape tot he Country en James Herriot. Zo beleef je toch al dat moois opnieuw. En dat doe ik nog steeds.
Ik kan niet net als buurman Jans zeggen terwijl hij met een brede zwaai naar het land achter hun boerderij wijst: ‘Waorumme zol ik hier vot gaon? Kiek maor. Nergens zo mooi als hier’. Zijn geboorteplek waar de fazanten broeden, hazen hun leger hebben, een ree met haar kalfje te zien was en waar om de haverklap een van de katten van Geesje met een stel jongen aan komt lopen. Die jongen worden in het veld geboren maar als ze kunnen lopen komt het hele spul op de pappotten van Geesje af. Jans vond het altijd prima zo.
Ieder zijn ding!
Foto: Buurman Jans bij zijn werkplaats, het voormalige stookhok. Hier maakte hij de mooiste en handigste dingen zoals berkenbezems, vogelhuisjes en voedertafels.