Er wordt getoeterd en dhr Haveman waarmee we in gesprek zijn spoedt zich naar het kleine autootje. Even denken we dat deze uitzonderlijk lange man zich gaat opvouwen achterin, maar nee… even later komt hij terug. Het lampje brandde met ABS erop en Haveman moest helderheid brengen.
Dhr Haveman vertelde dat ook hij uit een boerenfamilie komt. Hij was voorbestemd om boer te worden op de boerderij van zijn vader, maar toen hij na de Mavo al ingeschreven stond voor de Middelbare Landbouwschool, kwam een vriend langs die vertelde dat hij naar de Kweekschool in Leeuwarden zou gaan. Vader dacht na en had een serieus gesprek met zijn zoon. De ruilverkaveling die er aan zat te komen en allerlei veranderingen hadden hem aan het denken gezet en hij vroeg zijn zoon of hij ook niet liever het onderwijs in zou willen gaan. Er bleek nog plek te zijn op de Kweekschool, de Middelbare Landbouwschool werd afgezegd en hij ging verder in het onderwijs. En zoals we nu weten met veel succes. Voor zijn pensionering is hij jarenlang rector geweest van het CSG. Vader had geen opvolgers meer. De jongere zoon had geen boerenbloed, ‘die wist nog niet aan welke kant hij de koe moest gaan melken’, en vader verkocht zijn bedrijf op tijd en had nog een mooie tijd samen met zijn vrouw.
‘Het geeft een band’, zo vertelt mevr. Haveman terwijl we buiten de kerk nog even na praten. Ds Olthof, die twee huizen bij hen vandaan woont en al met emeritaat is, leidde de kerkdienst van vandaag en hij deed dat met de moderne communicatiemiddelen. Alles werd op de beamer gezet. Ons psalmboek bleef dicht. Mevr. Olthof overleed een jaar geleden terwijl op hetzelfde moment hun zoon, Dick Haveman die politieagent was in Noord Drente, met z’n eigen dienstwapen werd dood geschoten. Een tragische bijkomstigheid was dat het gebeurde door een asielzoeker, terwijl de fam. Haveman zich juist inzette voor de asielzoekers bij de Stichting Op Stee, die asielzoekers ondersteunt die om de een of andere reden weg moeten maar niet weg kunnen. Ik heb ze er steeds om bewonderd dat ze hun leven ondanks alle verdriet weer opgepakt hebben. Maar ook ds Olthof heeft zijn leven voortgezet. Hij schildert iconen, fietst en wandelt de routes die hij van plan was met zijn vrouw te ondernemen. Hij wandelt zelfs in haar schoenen, want die van hem waren versleten en het bleek dat die van haar hem ook pasten.
