Ook Laska de Schotse collie deed zijn entree.
Terwijl we die anderhalf jaar in Hattem bezig waren ons te settelen als jong gezin met onze eerste baby, in Aalten het vervolg met baby nummer twee, zo kwam in Hengelo nummer drie en werd het de tijd dat onze kinderen opgroeiden, Gerhard zelfs tot en met de Mavo. Ach… je kon het allemaal af met Anda en Marijke als praatpaal om ervaringen en probleempjes mee te delen. Het was een levendig gezin met veel aanloop van vriendjes. Rick deed intussen aardig mee.
Maar in die 10 jaar aan de Kuifmees in Emmen veranderde het een en ander. De jongens werden groter en zelfstandiger, ook in hun doen en laten. Dan heb je niet alles meer in de hand. Ook voor ons een leerproces. Het was de tijd dat de fietsen de een na de ander gestolen of vernield werden. De tijd bovendien van het liggen wachten op dat bekende rammeltje van de fiets, dan wist je dat er weer een thuis was en kon je rustig slapen. Het was de tijd dat ze niet meer ja en amen zeiden op wat je voorstelde. Ook hier hadden we buren waar we af en toe een zucht konden slaken. Die hadden meest jongere kinderen en zeiden stevast:’Die jongens van jullie? Maak je geen zorgen… komt goed… leuke jongens’. Gerhard was intussen gestruikeld in zijn opleiding en moest eerst in militaire dienst. Dat werd de Marine. Hij kreeg het warempel voor elkaar dat hij als gewoon dienstplichtige mocht gaan varen. Hij heeft leuke oefeningen meegemaakt naar de Middellandse Zee, Schotland, Noorwegen en de Bermuda’s. Maar daarna was het weer studeren. Hij haalde de MDS maar kreeg geen werk, ja alleen vies werk, schoonmaakwerk onder de vloeren van de Akzo, gevaarlijk werk dat ze blijkbaar zelf niet wilden doen. Of kabels leggen over de grens met Duitsland. Maar eindelijk vond hij een studie die hem aansprak: Industriële computerkunde. Voor het eerst hoorde ik hem zeggen dat hij een studie leuk vond. Zo vond hij op den duur zijn plekje.