In 1983 besloot Wim dat zijn toekomst voor de rest van zijn werkzame leven niet bij Stork zou zijn. Binnen een paar weken kreeg hij een vergelijkbare baan in Emmen aangeboden, maar dat betekende wel… verhuizen.
Na een eerste rit rondom Emmen, langs alle omliggende dorpen, zagen we dat em dat niet werd. De veendorpen stonden ons gevoelsmatig niet aan, de zanddorpen waren te duur en ook had ik een huisje met luiken, een appelboompje en ruimte voor een paar schapen nog niet ontdekt. Toen gingen we maar eens op onderzoek in Emmen zelf.
Je zou het niet zeggen wanneer je nu de Rietlanden ziet, maar dit is de plek waar de eerste huizen, waaronder de onze, gebouwd werden. We hadden alle plekken in Emmen onderzocht om een idee te krijgen waar we zouden willen wonen. Eenmaal per week ging ik met Wim mee, de fiets achterin, haalde een krant met huizenadvertenties bij de Emmer Courant en ging er met een kop koffie bij Mickey op studeren. Dan ging ik bij een naastliggende makelaar naar huizen kijken en dan ging ik op de fiets Emmen rond. Ik kreeg spontane rondleidingen in de Emmerhout, heb samen met Wim en een makelaar huizen gekeken in Emmermeer en Bargeres. Zelfs Pa ging nog eens mee en keurde een huis aan de Druwerbrink als zeer geschikt, degelijk gebouwd en niet te duur. Toch zag ik daar onze jongens in dat kleine schuurtje met alle fietsen en een brommer niet gelukkig worden. Toen kwam het nieuwbouwproject in de krant. De eerste koophuizen in de Rietlanden werden aangeboden, houtskeletbouw, 2 onder een kap met carport en flinke tuin, maar ze moesten nog wel gebouwd worden. Dat werd het dus….
[i]In 1984 Wim decided Stork wouldn’t be the place to work anymore and just after a couple of weeks he got a job in Emmen, Holvrieka Ido who made tanks for the beerindustry. As a quality manager he got the same job in Emmen as he had at Stork in Hengelo. So we had to move. This is the place where our new house would be build.[/i]