Opoe Bijenhof heeft chronische bronchitis. Behalve de drosera pilletjes is er tot dan niet veel aan te doen. Pufjes zoals we nu hebben kennen ze nog niet. Af en toe is ze erg benauwd. Ze is al eens opgenomen in het ziekenhuis , maar als ze in 1956 of ’57 weer naar het ziekenhuis in Zutphen gebracht wordt, zegt de huisarts dokter Lulofs tegen mama: ”Ik weet niet of ze het deze keer nog redt”. Nee, ze redt het niet en wordt later opgebaard in hun eigen slaapkamer. Het is voor het eerst dat ik een dode zie. Ik vind het niet eng, alleen maar vreemd…opoe die er uit ziet of ze stil ligt te slapen. ”Kiek toch ‘es, mien mooder“, hoor ik tante Hermien nog zeggen,”ze hef ok nog iets een onderkinneken”. Tante Hermien heeft het altijd over mien vader en mien mooder, net zoals wij het hebben over “onze opoe”!
De buurt verzorgt de begrafenis. Als ik het goed heb nog met zwarte lijkkoets.
’s Morgens komt Diny beneden met een knalrood truitje aan en mama vindt dat toch een beetje te fel voor een begrafenis en vraagt haar wat anders aan te doen. Opoe uit Mossel hoort het en zegt: “Op mien begraffenisse mag ie’j zoiets best anhollen, mor gold en zilver vind ík d’r neet bi’j passen!”
Even later komt opoe Kornegoor ook binnen en geeft iedereen een hand met de woorden: “Gecontroleerd….gecontroleerd….gecontroleerd…”.
”Ach”, zegt ze later …”ze verzint iedere keer wat ni’js. Eerst was het poepdeuze, dan gaot ze naor achteren en tegeswoordig zekt ze WCB!” Opoe Kornegoor was een opgewekt type.
Er wordt een toespraak door de geliefde voorganger Jurgens gehouden. Hij staat gewoon tussen de keuken en kamer in te vertellen en te bidden. Een nichtje, ook een tante Riek uit Friesland en een vreselijke kletskous, kan niet eens zo lang haar mond houden.
Opoe Bijenhof wordt begraven bij vader Hendrik Jan en ons kleine babybroertje. Opa is zóóó verdrietig. Hij zegt: “Ik hebbe mien vader en mooder zeen sterven, maor oew eigen vrouwe…………!”
