Nog aan het Schoolpad maakte ik me wel eens zorgen waar ik toch met al die verzamelde spullen heen moest. Ons huis was te vol… of misschien zou je ook kunnen zeggen: ons huis was te klein. Iemand gaf eens het advies om elke vier jaar te verhuizen. Dat ruimt lekker op want je neemt alleen de dingen mee naar je nieuwe woonplek die daar belangrijk genoeg voor zijn. Maar wat ga je doen met alle zaken die waarde voor je hebben gekregen, nu je ouder geworden bent. Als je er niet meer bent, wie vindt ze dan ook nog de moeite waard. In mijn dromen had ik de jongens al een container zien aanrukken waar al mijn door hen ongewenste schilderijen, kleding, prulletjes, souvenirs enz. in gekieperd werden. Intussen heeft op deze manier al veel de weg naar liefhebbers, Kringloop of inderdaad via zo’n container de weg naar de Stort gevonden.
In diezelfde tijd sloeg ik al peinzend hierover de krant open en las ik een interview met Peter Möricke, een schrijver van ZKV’s, Zeer Korte Verhalen. Hij wint het nog van zijn vriend en collega A.L. Snijders, die er in 2010 zelfs de Christiaan Huygensprijs voor kreeg. Möricke schrijft verhalen die nog op de palm van een hand passen. Ik werd ineens geboeid door een regel in dat interview die hij zijn kinderen heeft voorgehouden: Leef als een indiaan, laat geen sporen na. Hij fotografeert dus niet en van al zijn scripts, die hij in de loop der tijd schreef, heeft hij niets bewaard. Hoeven zijn kinderen niet meer weg te gooien.
In die tijd had ik een kort gesprek met Jan de Korte. Hij ging ook verhuizen naar een kleiner huis dan de pastorie waar hij tot dan woonde. Jan schildert niet onverdienstelijk en Margriet maakt heel mooie keramiek. Hij zag er toen nogal tegenop om alles een plek te geven, zou waarschijnlijk niet lukken, zo dacht hij. Intussen is hij nog eens verhuisd en kreeg opnieuw kans uit te dunnen. Ik gaf hem toen het advies van Möricke mee:
Leef als een Indiaan!
