Er waren al die jaren een paar dingen waar we aan gehecht waren, Wim misschien oorspronkelijk nog meer dan ik. Behalve dan het schilderijtje van mijn geboortehuis De Haar, ooit geschilderd door mijn tante Hermien. Het was ook haar geboortehuis. Maar een van de andere bijzondere voorwerpen was een door Wim aan boord vervaardigde telegraaf die al onze huwelijksjaren een plekje had in onze kamer. Hij maakte het al in onze verkeringstijd. Verder had Wim wat bijzonders met het koperen plaatje van een oude Storkketel uit 1909, dat hij als persoonlijk cadeau kreeg van dhr. Buis van het Stoomwezen, door iedereen “buiten” Buis genaamd omdat daar nog een “binnen” Buis werkte. ( “binnen” Buis was de rekenmeester, “buiten” Buis deed voornamelijk inspecties).
Hij heeft het Storkplaatje met hand en tand moeten verdedigen omdat de directeur bij Stork vond dat het in diens kantoor een plekje moest krijgen. Wim won. Het hing lang bij ons aan het Schoolpad op een ereplaats voor de schoorsteenmantel .
Er is nog iets waar Wim zeer aan gehecht is. Dat is het schemerlampje dat hij op de ambachtsschool in Elburg gemaakt heeft en altijd bij zijn moeder gehangen heeft. Toen ze kleiner moest gaan wonen in Zorgcentrum De Bongerd kreeg Wim het weer mee en hing het aan het Schoolpad naast een oud grenen kastje, paste mooi bij elkaar. Zowel het schemerlampje als het bronzen plaatje van de Storkketel zitten nog in een verhuisdoos. Het wordt tijd om die weer eens op te zoeken. Maar de telegraaf staat wel degelijk al op de natuurstenen tafel te pronken.
