Heb je dat ook soms… dat het allemaal even tegen zit? Jaren geleden kreeg ik een kaart met dit gedichtje toegestuurd van een lieve collega. Op de voorkant een tevreden knabbelende eekhoorn. Ik heb die kaart steeds bewaard en als het even tegenzit kom ik hem vanzelf tegen. Gek is dat… of toch niet?
Daarom voor iedereen die dit herkent:
[i]Vriendschap
Er lopen mensen
op mijn pad
Ze richten hun pas
Naar de mijne.
Ze slaan hun warme jas
Behoedzaam om me heen
Hun hand rust even
Op mijn schouder
Ik kijk hen aan
Mijn passen worden groter
Mijn ziel wordt warm
Zo is het leven goed.[/i]
Uit: Windkracht zes
Truus Polman- van Lier