Onze vriend Tom had ons aangeraden om eens een shepherds pie te proberen in Pooley Bridge, aan het einde van het Ullswater. Voor zo’n stevige lunch wilden we eerst een wandeling maken. Maar…. we strandden al na 1 km bij een weiland waar we door zouden moeten. Er hing een bord aan het hek met “Bull in Field”. Nou… we zijn maar omgekeerd en wat eerder aan onze shepherds pie begonnen. Tom had niet te veel gezegd. Delicious! Een volgende wandeling bij Threskeld leidde ook door verschillende weilanden. We moesten telkens met zo’n trapje over stenen muurtjes klimmen. Op een gegeven moment kwamen we door een weiland met heel veel schapen. We waren al zo’n beetje in het midden toen ik bedacht dat ze wel erg groot waren en toen ik even beter keek tussen de achterpoten zal ik maar zeggen…. werd het duidelijk… allemaal dikke rammen. Dat liep even wat minder ontspannen. Ik keek toen telkens even om, maar ze hadden wel wat anders te doen dan ons achterna te zitten.
Er is één afdaling in het Lake District dat wel wat van je zenuwen vergt. Die vind je wanneer je vanuit het Eskdale via de Hardknott pass naar Ambleside rijdt. Die is zo smal en steil met allemaal gaten die je moet ontwijken en dan is er die totaal verlaten omgeving, woest en onherbergzaam! Heel strategisch staat er onderaan een ijscokar. Geen wonder! Daar ben je dan wel aan toe!
Na die fantastische veertien dagen hadden we een weekje Schotland gepland. We namen afscheid van onze vrienden in Wigton. We kregen twee zoenen van Margaret met de mededeling: In the South you get one and in Scotland none. We werden heel benieuwd naar dat Schotland.

Tom had ons aangeraden om eens een Shepherds Pie te proberen in Pooley Bridge aan het einde van het Ullswater. Voor we aan zo’n stevige lunch begint wilden we eerst één van de wandelingen uit het boekje maken die daar van start ging. We strandden al na 1 km bij een weiland waar we door zouden moeten. Er hing een bord aan het hek met “Bull in Field”. Nou… we zijn maar omgekeerd en wat eerder aan onze Shepherds Pie begonnen. Tom had niet te veel gezegd. Delicious! De wandeling bij Threskeld leidde ook door verschillende weilanden. We moesten telkens met zo’n trapje over de stenen muurtjes klimmen. Op een gegeven moment kwamen we ook door een weiland met heel veel schapen. We waren al zo’n beetje in het midden toen ik bedacht dat ze wel erg groot waren en toen ik even beter keek tussen de achterpoten zal ik maar zeggen…. zag ik dat het bijna allemaal dikke rammen waren. Dat liep even wat minder ontspannen. Ik keek toch telkens even om, maar ze hadden wel wat anders te doen dan ons achterna te zitten.
Er is één afdaling in het Lake District dat wel wat van je zenuwen vergt. Die is als je vanuit het Eskdale via de Hardknott pass naar Ambleside rijdt. Zo smal en steil met allemaal gaten die je moet ontwijken en dan een totaal verlaten omgeving, woest en onherbergzaam! Heel strategisch staat er onderaan een ijscokar. Geen wonder! Daar ben je dan wel aan toe!
Na die fantastische veertien dagen hadden we een weekje Schotland gepland. We namen afscheid van Margaret en Keith in Wigton. We kregen twee zoenen van haar met de mededeling: In the South you get one and in Scotland none. We werden heel benieuwd naar dat Schotland.