Oktober 2018 schreef ik:–
Nog steeds krijg ik mooie reacties over Mark, twee binnen één week. Nee hij zal niet vergeten worden.
Een moeder vertelde me over haar dochter die problemen had met het vak wiskunde totdat ze les kreeg van Mark. Het was hem nooit te veel om het haar extra uitleg te geven. Het meisje was erg geschrokken toen ze over Marks overlijden hoorde. Ze vond het jammer dat ze hem er nooit voor had bedankt. Ze hebben het boek MARK besteld en zien er naar uit het te lezen.
Uit een andere hoek kreeg ik deze zelfde week een mail uit Groningen. Ursula die veel voetbalcontacten heeft met Drenthina vertelde over haar ontmoetingen met Mark. Zowel bij haar eigen club als hier bij Drenthina had ze hem meegemaakt. Hij was altijd zo relaxed en spontaan. Hij was geïnteresseerd geweest naar haar columns over haar ervaringen langs de lijn. Deed haar goed.
De secretaris van Drenthina had het boek MARK voor haar besteld en afgelopen zaterdag kreeg ze dat van hem toen haar club tegen Drenthina speelde. Ze had het in één adem uitgelezen. Daarna kwam ze wat moeilijk in slaap.
Zij en Mark zijn van dezelfde leeftijd, haar ouders die van ons. Ze las over zijn strijd en de spanning die wij als gezin hebben meegemaakt. Ze dacht hoe kan dat nou, zo’n leuke vent die op het oog alles mee heeft, zo’n warme familie om hem heen, hoe kan dat nou dat er geen andere oplossing is. Precies wat wij ook dachten.
Heel bijzonder was het gevoel wat daarna bij haar overheerste: de diepe band die ik met hem had en nog heb, dat nooit overgaat, maar die blijft.
Haar boek ‘Vrouw van de vlakte’, is een beetje hoe ze zichzelf ervaart. Gek op Groningen , op fietsen, de eeuwige ‘tegenwind”, ook in figuurlijke zin zeg maar, en hoe mensen met elkaar omgaan; volk van weinig woorden die aan een knikje of blik soms al genoeg hebben.
Ze stuurt me haar boek. Ik ben er heel benieuwd naar. En een ‘Tweets van het Schoolpad’ is al onderweg naar Ten Boer.
