Moeder van der Kolk met de boys..
Van l. naar r. Henry, Ben, Wim, moeder en Piet
Ook op de van Heemstraschool gebeurde in die tijd wel eens wat waar je nu problemen mee zou krijgen als onderwijzer. Ik zal geen namen noemen, maar er was één onderwijzer, nog wel een vriend van de familie die er wat van kon. Onderwijzers waren toen nog heer en meester in hun koninkrijk. De jongens van Ben z’n klas hadden gymnastiek gehad terwijl de meisjes handwerkten. De jongens kwamen naar de zin van meester veel te laat aanzetten. Hij zou ze wel krijgen. Hij liet de jongens één voor één binnen komen. Daarna hoorden de jongens op de gang een vreselijk gegiechel en lachen van de meisjes. Daarna moest de volgende naar binnen. Weer volgde daar dat gegiechel op. Er waren er zo al een heel stel naar binnen. Ben was bijna aan de beurt, maar die werd wel nieuwsgierig wat er daar in die klas gebeurde en waarom die meisjes zo moesten lachen. Hij was toen ook al vrij lang en terwijl de volgende binnen was zag hij al springend door het raam boven de kapstokken dat meester de jongen een harde trap onder z’n achterste gaf voor hij mocht gaan zitten en dacht: Dat overkomt mij niet. Toen hij naar binnen moest ging hij gelijk linksaf naar z’n plaats. “Hee, hier komen jij”, riep meester. Ben keek wel uit. Hij had een vervelende ontsteking in zijn wang en had geen zin in een confrontatie. Na een paar waarschuwingen kwam meester op hem af, kneep in Ben z’n wang waar die ontsteking in zat en trok hem zo de bank uit. “’t Dee zo gloepens zeer”, zegt Ben, “en hee wis ’t er van. Vieze vuile klootzak, schold ik hem uut. Toen was ’t in één streep naor huus”.
Hij vertelde het voorval thuis. Maar toen deze meester weer eens met moeder sprak is dit voorval door geen van beiden ooit benoemd.