Het is al weer een tijd geleden dat we naar een ouderavond ging van het CSG. Mark zat daar nog niet zo lang op. We woonden net in Emmen. Een leraar Nederlands gaf een introductie en vertelde over de vroegere collega Willem Wilmink. Die kan zo boeiend vertellen en dichten. Hij gaf daar wat voorbeelden van.
Eén ervan ging over zijn avontuur als leraar en beschreef hoe de vliegtuigjes en propjes papier langs z’n hoofd scheerden in een klas. Hij hield het nadien maar bij schrijven. Wanneer ik iets van hem lees of hoor moet ik nog steeds glimlachen en mijn dag is weer goed.
Op de Zondagse Hofgeluiden, een orde van dienst, stond pas een volgend gedicht van Willem Wilmink en mijn gedachten bleven die keer ergens anders dan de bedoeling was.
God woont in de Fokke Simonszstraat.
Ik hoorde van een zeer eerwaarde
En hoogbejaarde dominee
De Here wou met onze aarde
Niet één dag langer meer in zee.
Al zouden wij hem overstelpen
Met eredienst en dankgebed,
Het zou geen ene moer meer helpen:
Er werd een punt achter gezet.
Maar zie: daar was diezelfde morgen
Zo’n rotjoch in de grote stad
Een doodziek duiffie aan ’t verzorgen
Dat ie op straat gevonden had.
"Kristus, wat mot je dan? Wat wil je?
Ja, kijk me maar es effe an
Godsallejeisis, beest wat tril je
Leg nou es effe rustig man!"
Toen heeft de Heer Zijn toorn bedwongen,
Want Hij kreeg schik in het geval.
Hij spaarde dus die kleine jongen,
De zieke duif en het heelal.
Willem Wilmink