Uncategorized

Harrie Kiewiet kwam het nieuwe seizoen van V en T openen met een fantastische lezing over ijsvogels. Met de foto’s, leuke filmpjes en prachtige verhalen kregen we een aardig beeld van de ijsvogel en daarmee een blik in het leven van deze natuurmens. Je moet er wel wat voor over hebben om hele dagen op wacht te zitten om een speciaal moment van het uitvliegen van de vogels te pakken. En het ging niet alleen om de ijsvogel maar de bijeneters, de oeverzwaluw, dodaars, meerkoet en zelfs de muskusrat kwamen voorbij.  Wisten jullie dat je kunt zien of het visje dat gevangen is voor hemzelf is of voor de jongen? De wereld van de ijsvogel ging helemaal voor ons leven. Harrie werd hartelijk bedankt door Annie met een bon èn hoe passend: een lekkere reep Merci.

‘Dat geblèèr um ’t huus, nee ik vinne d’r niks an’, zei Diny toen Lientje en Lotje, twee bruine schaapjes uit Drenthe, eenmaal bij hen in de wei liepen. Die kregen lammeren en dat leek toch erg leuk bij een huis met een stukje weiland. Al gauw werden de schaapjes dus ingeruild voor hun paard en sindsdien bleef het paard. Ik heb er verschillende zien gaan en komen waarvan Frits me is bijgebleven en natuurlijk nu Cassandra die regelmatig de show steelt wanneer Wouter als hertog van Gelre te paard ten tonele wordt gevoerd bij een optreden van ‘Het Woud der Verwachting’.

Die morgen zat ik met m’n eerste kopje koffie bij de wei en het geblèèr begon zo gauw ik verscheen.  De kleinste lammeren kregen al geen melk meer ’s morgens, alleen nog ’s avonds. Dat stond ze maar matig aan. Denk niet dat ze allemaal hetzelfde geluid produceren. Het gaat van een hees stemmetje naar een voluit sterk geblaat en alles daar tussenin. ‘Vanaovend bunt iele an de beurte’, vertel ik ze want praten doe ik met alle dieren. Ze antwoorden meteen met een nog duidelijker vraag in alle toonaarden. Ik snap Diny wel want zo gauw zij buiten de deur komt zien ze haar en hier aan het Schoolpad zit je toch nog een 30 meter van de wei af en zien ze je pas als je voorbij de kapschuur komt.

Rob had de schapen de vorige avond omgeweid. De ooien met hun kroost liepen nu achterin en het gras was zo hoog dat je de lammeren niet eens meer kon zien, laat staan dat je ze ’s morgens even kon tellen. Met de ooien mee waren het er 11 in de achterste wei en vooraan de 13 fleslammeren, waarvan toen nog drie één keer per dag hun fles krijgen. De kleine Luella, de eerst geboren Herdwick, begint al een meer witte kop te krijgen, grappig, en met de kleine er bij zie je dat Luella al aardig gegroeid is. Nog even en de kop wordt witter, zoals de ooi en ik ze ken uit het Lake District waar Beatrix Potter, de schrijfster van kinderboeken, ze ooit introduceerde. De Herdwicks zijn een sterk ras dat heel geschikt is voor de soms barre omstandigheden in het bergachtige gebied. Ach… ook aan het Schoolpad deden ze het goed.

10-08 – De thuisreis begint. Door de schitterende Borders zijn we in een paar uur in Moffat. Het is hier wat lieflijker maar net zo weids en groots als in Northumbria. Net wanneer Wim de caravan goed zet en het neuswiel zoals gewoonlijk met te krachtige hand opdraaitt, breekt de dikke schroefdraad van de zwengel. De provisorische reparatie met behulp van een koord is hem niet naar de zin. ‘We have a blacksmith here’, brengt ons bij een smederijtje waar je je kont niet kunt keren. Ik heb nog niet vaak zo’n verzameling oude wasbakken, grote spijkers, oude beschimmelde tonnen e.d. in de weg zien liggen. Onze blacksmith is een jongeman. Hij bekijkt het probleem, pakt een bout met eenzelfde schroefdraad, slijpt en last. Opgelucht loopt Wim met z’n kleinood naar de camping. ‘Twee pond vroeg hij maar, ik heb hem er drie gegeven. En toen zei hij ook nog: ‘That’s too much’. De rest van de middag klungelen we wat aan:

1:Het Tourist Centre. Viv Bellingham waar we al een paar keer een prachtige demo hebben meegemaakt met haar sheepdogs en schapen, is verhuisd naar Devon. Ze heeft daar een nieuwe uitdaging aangepakt. ‘She was our best attraction’, zegt de mevrouw in het Tourist Centre spijtig. I miss her, she’s so lively!’

2:Een Gallery- The Chamber of Art. Drie local artist presenteren hier hun werk. Ik ben helemaal weg van het werk van Judy Bas. Ze aquarelleert , meestal nat in nat.

3: Een Craft shopje vol dingen gemaakt door mensen in de omgeving. Ik val toch voor een stenen broche met Keltisch motief.

4: Een antiekwinkel. Snel in en weer uit.

5:Tea fort wo in de ‘Rumbling Tum’.

6: De Coop voor de dagelijkse boodschappen. Ik zie weer ‘Drum’. ‘Dat kost je wel 20 gulden, zegt Wim nog. ’t Kan me niks schelen.

Ik denk even terug aan mijn eerste boek dat gedrukt werd in de drukkerij in Nürnberg waar Peter Koers werkzaam is. Hij heeft van mijn teksten en foto’s iets moois weten te maken. Zoals jullie weten volgden er nog meer. Ik had gewoon de smaak te pakken en er gebeurde zoveel om weer te geven. En het deed me gewoon goed…..

‘Er ging bijna geen blad de deur uit zonder ergens een foutje’, zei Cees van Dijk op de workshop schrijven die ik in januari 2017 bij hem volgde. Hij was eindredacteur bij de Sanoma uitgeverij van o.a. Libelle. Maar zolang het niet meer is dan een punt, komma en geen vergeten r in verrassen, is er mee te leven.

Een maand later was ik bezig met de allerlaatste correctie van mijn boek en je kunt het geloven of niet… ik was op de helft en had al op 9 bladzijden een kleine fout ontdekt en één grote, een erge. In opa’s dagboekje waarvan ik de leukste stukjes heb opgenomen is een stukje dubbel geplaatst en dat kan natuurlijk echt niet. Ook dit was een leerproces.

‘Ga iets leuks doen’ was het advies dat we de laatste jaren kregen van Mark. Hij zag dat we het ook zwaar hadden en voelde zich schuldig. Nou die workshop was inderdaad leuk en heel nuttig. Vandaar dat ik nog eens extra de teksten doorloop. Daarna deed ik de tweede helft van het boek en toen kon Peter de correcties invoeren en ging ‘Uit het leven van een Achterhoekse in Drenthe’ naar de drukker. De week na Pasen bracht hij de boeken mee naar de Boomgaard in Vorden, en konden we ze ophalen. Je kunt nog steeds intekenen voor een exemplaar…Ik heb er nog een aantal na besteld.

We hebben onze eerste taak voor die dag er al op zitten. Bij de Welkoop was er een vroege vogelkorting tussen 7 en 9 uur. Dat is altijd handig als je een tuin èn dieren hebt. Je kon er zelfs koffie en een plak krentenwegge pakken. Was ook leuk.

En zo pakten we voorzichtig de draad weer op. Onze huisarts was al voor de tweede keer geweest. Luisteren is een van haar specialiteiten. Erg fijn.

En ….het eerste lam bij de Scottish Blackface was geboren, een ooitje. Dus was er weer iets extra’s om van te genieten. In de volgende Tweets van het Schoolpad is nog veel gebeurtenissen over schaap en lammeren, kippen, katten en vogels te vinden.

Wat we in onze jeugd te kort zijn gekomen wat betreft reizen hebben we toch in de loop van de rest van ons leven wel ingehaald. Wim had natuurlijk al wel de wereldzeeën bevaren, maar voor mij was alleen een driedaagse excursie van school naar Trier in Duitsland en door Luxemburg en België mijn enige echte uitje buiten onze grenzen.

Toen we eenmaal ons gezin op poten hadden hebben we dat proberen goed te maken. We hebben veel van Europa gezien. We maakten zelfs de overtocht naar Canada met Henry en Tonny om Gera en Fred en hun gezin op te zoeken en dat deel van Canada te mogen ontdekken. Daarna in onze tijd van pensioen en meer kansen maakten we de droomreis van 8 weken naar Nieuw Zeeland. Het werd de topper. Het was leuk dat Rick later af en toe graag met ons mee wilde naar Groot Brittannië en België. Naar Fred en Gera in Canada kan hij alleen ook wel af.

Toch blijf je ook nieuwsgierig naar andere plaatsen. Terwijl we ons plekje op de boerderijcamping De Boomgaard bij Johan en Joke lang in ere hielden bleef het de laatste jaren vooral bij reisprogramma’s kijken op de tv, zoals Floortje naar het einde van de wereld, Escape tot he Country en James Herriot. Zo beleef je toch al dat moois opnieuw. En dat doe ik nog steeds.

Ik kan niet net als buurman Jans zeggen terwijl hij met een brede zwaai naar het land achter hun boerderij wijst: ‘Waorumme zol ik hier vot gaon? Kiek maor. Nergens zo mooi als hier’. Zijn geboorteplek waar de fazanten broeden, hazen hun leger hebben, een ree met haar kalfje te zien was en waar om de haverklap een van de katten van Geesje met een stel jongen aan komt lopen. Die jongen worden in het veld geboren maar als ze kunnen lopen komt het hele spul op de pappotten van Geesje af. Jans vond het altijd prima zo.

Ieder zijn ding!

Foto: Buurman Jans bij zijn werkplaats, het voormalige stookhok. Hier maakte hij de mooiste en handigste dingen zoals berkenbezems, vogelhuisjes en voedertafels.

We hebben aan het Schoolpad heel wat katten gehad. Toch waren Suze en Loeder een paar echte overlevers, moeder en dochter. Suze kwam vaak binnen, lekker op schoot of bij Wim op de bank tijdens een middagslaapje. Loeder was de buitenkat maar kwam zich af en toe ook melden en wist de lekkere plekjes in huis ook te waarderen. Hier kwam Loeder ook het warme en veilige plekje naast de pc voor zich opeisen. Ik had daar een warm dekentje liggen voor de liefhebber. Maar toevallig had Suze het plekje al ingenomen. Het werd een heel spektakel. Loeder vond dat het haar beurt was. Je kunt je er beter niet mee bemoeien. Suze moest het onderspit delven en vertrok.

Toch gaat het wel eens anders en zitten ze er een poosje met z’n beiden, maar als je je slaapje wilt doen moet er één het veld ruimen.

Loeder is de dikke zwarte.

We hebben aan het Schoolpad heel wat katten gehad. Toch waren Suze en Loeder een paar echte overlevers. Beiden werden ze ongeveer 20 jaar, moeder en dochter. Suze kwam vaak binnen, lekker op schoot of bij Wim op de bank tijdens een middagslaapje. Loeder was de buitenkat maar kwam zich af en toe ook melden en wist de lekkere plekjes in huis ook te waarderen. Hier kwam Loeder ook het warme en veilige plekje naast de pc voor zich opeisen. Ik had daar een warm dekentje liggen voor de liefhebber. Maar toevallig had Suze het plekje al ingenomen. Het werd een heel spektakel. Loeder vond dat het haar beurt was. Je kunt je er beter niet mee bemoeien. Suze moest het onderspit delven en vertrok.

Toch gaat het wel eens anders en zitten ze er een poosje met z’n beiden, maar als je je slaapje wilt doen moet er één het veld ruimen. Loeder is de dikke zwarte.

Mijn leven voor 2023 zag er wat anders uit dan nu. We woonden al meer dan 25 jaar aan het Schoolpad. Het was onze lust en leven. Telkens verrassingen zoals die keer.

De tweede ooi is bevallen van een tweeling, opnieuw een ram en een klein ooitje. Ik hoorde een bekend geluidje uit de stal komen toen ik nog even, vlak voor het donker werd, ging kijken. Ik zag alleen een donker ding met een wit vlekje op de kop en een ooi die heel onrustig heen en weer liep. Wegwezen dus. Deze moeder hield niet van pottenkijkers.

De volgende morgen was het de verrassing van een tweede lam, een kleintje, maar zo levendig als wat. Als een trotse moeder ging de ooi de wei in om gras te eten om de energie weer op peil te krijgen.