Rick had er wel oren naar.
In 1994 deden we iets wat je in deze tijd niet meer zo gauw zou doen. Dit huis aan het Schoolpad werd gekocht zonder dat we ons huis aan de Kuifmees kwijt waren.
Pa met tante Gerritje èn Ben en Diny waren bij de tweede bezichtiging.
Pa was altijd taxateur geweest voor de Rabo- vroeger Raiffeisen bank- in Vorden en keurde de bouwtechnische kwaliteiten goed. Hij had in zulke gevallen altijd een mesje in de zak om het houtwerk te keuren.
Hij zei:"As mama dat nog es zien kon".
Ben vroeg zich af of je de kamers boven wel de titel slaapkamer mocht geven ivm de hoogte van de hanenbalken die in ’t zicht zijn gebleven.
Tante Gerritje sprak:”Hier he-j um ’t huus wel wat te doene”.
En Diny zei met de eerste blik toen ze aan kwam lopen:”Oooo Hetty, echt een huusken veur oe”.
Dat vond ik bij onze eerste bezichtiging al en warempel Wim was ook gecharmeerd van het vrije wonen en de kapschuur.
Bovendien zou Rick als hij dat wilde weer een paar jaar in de studio in de schuur kunnen wonen. En dàt wilde hij wel.
Pa gaf advies over de vraagprijs en de onderhandelingen begonnen. Na een paar keer over en weer bieden kwamen we tot een akkoord. De verkoper die ook graag met z’n nieuwe liefde ergens anders wilde beginnen was tevreden en wij ook. Diny had nog gezegd toen ze de Honda grasmaaier zag: ”Ie-j mot zeen da-j den d’r bie-j kriegt. Wie-j hebt d’r ok zo ene en dat bunt hele besten”. En ook dat lukte.
Het commentaar van Mark was:”Dat hadden jullie nou 10 jaar eerder moeten doen”.
Toen we ons huis aan de Kuifmees te koop zetten bleek onverwacht dat Gerhard en Judith daar wel zin in hadden en zo begonnen de verhuizingen:
Wij naar het Schoolpad, Rick naar het Schoolpad, Mark naar Rick z’n flatje en Gerhard en Judith naar de Kuifmees. Alles ging met “eigen volk”. Het scheelde dat Mark jarenlang als verhuizer bijgeklust had.
Dat jaar 1994 was heel bijzonder!
Nu na 15 jaar voelt dit huisje nog steeds als een warme jas om ons heen!