Dat was Sacha….

We woonden nog maar pas in Aalten of we kregen een hond: Sacha. Het was een pup van de hond van Gerrit en Irene, één van de neven uit Hattem. Dat was een groot soort poedel, een waterjachthond. De vader zou een zwarte keeshond kunnen zijn. Ze kwamen haar persoonlijk brengen en bleven gelijk een nachtje over met Yvonne. Dat was me toch zo’n lief, rustig meisje, zo’n typetje Isa.
Die hond…dat was natuurlijk geweldig. Ze was alleen een beetje sterk en we liepen er achter aan te hijgen bij het uitlaten. Wanneer je Sacha los liet lopen, ging ze er vandoor. Ze genoot van haar vrijheid. Er waren dagen bij dat we ’s nachts de schuur maar open lieten en dat ze ’s morgens ons vanaf de kolenkist lag aan te kijken met die donkere kraaloogjes. Soms werd er gevraagd:"Hebben jullie niet zo’n grote zwarte hond?. Die zagen we daar en daar lopen". Dat bleek 5 km verderop te zijn.
En Martin Gaus bestond nog niet en hondentrainingen evenmin. Het was 1967 en ik was toen in verwachting van Rick.
In die tijd bleek dat Wim een collega had bij Staalkat die buitenaf op een boerderij woonde en graag een hond wilde. Ze waren gelijk verkocht toen ze Sacha zagen en namen haar meteen mee!
Een tijdje later ging Wim eens kijken hoe het met haar was. Oh… die hond van jullie..kijk maar… daar is- t-ie!!! Wim zag in de verte in het weiland een groot waterspoor naar beide kanten opspuiten waar Sacha door het water rende! Ze vermaakte zich hier prima en kon goed met de kinderen overweg.
Dat was dus Sacha! Wim had leergeld betaald. Voorlopig kregen we geen hond meer!