Een paar weken geleden kwam Martje bij ons aan het hek, geflankeerd door een stevige man die haar begeleidde, haar fietshelm in de hand. Ze was gevallen toen ze bramen wilde plukken. Ik zei nog: ’Martje, bramen plukken op onze leeftijd? Ik doe het al niet meer. Even een stap naar de slootkant en ik lig’. Martjes zus had verteld over haar bramenjacht en ja… toen wilde zij ook. Hier in mijn gemakkelijke stoel kreeg ze natte handdoek om haar wat dik wordende enkel en een paar paracetamolletjes Daarna werd ze opgehaald door Fenna, haar buurvrouw. Ze is niet de enige, ik ken er nog een die met de fiets gevallen is en zelfs even afgevoerd werd met een ambulance. Met een gebroken sleutelbeen ben je 6 weken onthand.
Wim zag de bui al hangen en bij hem zijn mijn fiets uitstapjes een doorn in het oog. Het viel me mee dat hij voor mijn verjaardag niet met een fietshelm aan kwam zetten. Dit keer had ik mijn eigen cadeautje mogen uitzoeken. Toen hij mijn prachtige broche zag dat op een waterlelieblad lijkt, had hij dit zelf nooit kunnen bedenken, zo zei hij. Maar gisteren moest het gebeuren. We gingen Emmen in met fiets en scootmobiel en het ging in een streep door naar de ANWB. We lieten ons uitgebreid informeren over ‘de fietshelm’. Ik paste er een paar, even later gingen we de deur uit mèt fietshelm, zelfs met een lichtje achterop, en trakteerden we ons op een lunch in het restaurantje ernaast. We zaten buiten en verbaasden ons over de nieuwigheidjes. Nu kun je al met een QR code op je mobiel de kaart tevoorschijn toveren en bestellen. We oefenden even en weten het voor een volgende keer. Nooit te oud… je weet wel…
Wil je weten hoe het met Martje afliep? Twee dagen later zat ze alweer op de fiets, met helm. Nu ik nog…