‘Ik heb uw schilderij van de herderin gezien bij de expositie in de Opgang. Ik vind hem zo mooi en wil hem graag van u kopen. Is het te koop? Wat vraagt u er voor?’
Ik schrik er van. Ik exposeer niet zo vaak en juist dit schilderij is bijzonder voor mij. Dan flitst er ineens de uit- en inpakkerij door me heen bij het leeghalen van het halletje bij de voordeur. Daar moest ruimte gemaakt worden voor wat kleding nu we beiden noodgedwongen beneden slapen. De schilderijen staan nu opgeslagen in de studio en ik was blij dat Geert me vroeg om in de Opgang te komen exposeren. Dat ruimde de studio ook even lekker op.
Ik leg de liefhebster van de Herderin uit hoe bijzonder dit schilderij is. Het onderwerp was: de rode draad in je leven. En toen ik me een vergelijkbare afbeelding in Landleven herinnerde wist ik het. De herderin ben ikzelf en de schapen de mensen om me heen in mijn leven en de hond symboliseert wie het dichtst bij me staan. Ik heb toen Scott naast de herderin geschilderd.
Maar dit schilderij is natuurlijk symbolisch voor iedereen, vertelde ik haar. Ze vroeg voor alle zekerheid nog de afmetingen. Het is een flinke: 100 bij 80cm, een gangbare maat voor boven een bank. Ze ging het thuis even opmeten.
Ik hoorde een week niks. Wim bromde al zoiets als: ’Vindt ze völs te duur. Mo-j d’r niet wat afdoen? ’
‘Wim dit is het weerd en als mensen ergens veur gaot is niks te duur! Als ze had willen handelen ging de koop niet deur. Graag of heel niet, zeg ik dan’. De herderin heeft ook een jaar bij Mark gehangen, was zijn favoriet.
Afgelopen zondag had ze de herderin terug gezien in de kerk en belde meteen op. Ze wil hem graag hebben. Zo komt ze na de expositie in haar huis te hangen. En ik gun het haar.
