Is je glas halfvol of half leeg?, wordt er wel eens gevraagd. Dat wisselt bij mij nog wel eens. De ene keer voel je je wat opgewekter dan een andere keer. Heel lang was mijn glas half leeg, wat zeg ik behoorlijk leeg. Dat had te maken met het gevecht dat we leverden met de ziekte van Mark, de tijd tussen hoop en vrees. Ook het eerste jaar na zijn overlijden hadden bleef dat glas maar een bodempje hebben. Het deed zo goed dat er zoveel mensen om ons heen met ons meeleefden. Ik schreef veel van me af en af en toe was er weer een scheut van blijdschap waar ik dan bijna van schrok.
Je leert zo wel je zegeningen tellen. De momenten van verdriet zijn nog steeds intens maar duren steeds korter. Het menselijk brein herstelt zich blijkbaar in eigen tempo. Een rouwproces duurt 2 tot 5 jaar, vertelde Ria me en dat kan kloppen. We zitten nu op 2,5 jaar en alle belangrijke data hebben nog een soort grauwsluier. Flink zijn helpt niet. Het feit dat Wim nog aan het herstellen is en dat het nog wat maanden gaat duren is van een andere categorie. We maken er samen wat van en ’s avonds zitten we gezellig voor een favoriet tv programma met de honden aan onze voeten. Even is dan het glas halfvol, zelfs ietsje meer. Is het soms omdat je weet hoe het voelt als even tegen zit?
Vanmorgen besefte ik ineens dat ik heel blij ben met mijn bril. Zonder bril kan ik niets meer lezen. Wat een uitkomst is zo’n hulpmiddel. Meteen moest ik aan ons nichtje Hennie denken die af ging rijden voor haar rijbewijs. Ik meen dat het rijden geen punt was maar toen ze even het nummerbord van een auto voor moest lezen kon ze dat niet en moest ze aan de bril voor ze haar zo begeerde roze papiertje kreeg. Ze merkte later op: ’Ik zag ook geen verschil of er nou een koe voor de auto langsliep of een vrouw met een kinderwagen’. Dat vond ik mooi weergegeven.
