Het is intussen kaal bij ons op het erf en dan bedoel ik niet wat betreft de beplanting maar het dierengebeuren. Sinds de vos twee jaar geleden de laatste kippen te pakken had hebben we geen nieuwe meer genomen. We zouden eerste een beter hok moeten aanschaffen en een afgesloten ren. Maar ik wilde juist helemaal vrije kippen en dat is toch meer dan 25 jaar goed gegaan. Het verjongde vanzelf. Zelfs zo overvloedig dat we daar maatregelen voor moesten nemen. Zo hadden we er weer teveel toen Wim de eerste keer zijn heupoperatie had gehad en weer voorzichtig een rondje over het erf kon proberen.
Het kon nu echt niet langer. Soms leek het hier een paradijs als je om je heen keek, dan liet de kippenfamilie zich heerlijk verwennen in het warme voorjaarszonnetje. Een genot om te zien. Maar schijn bedriegt. Zo ineens werd er aangerand en verkracht dat het niet mooi meer was. Een jong hennetje werd achterna gezeten door drie van de jonge hanen. Gillend en kakelend dook ze in de struiken in een poging om het geweld te ontlopen. Vier hennetjes en 5 hanen is ook geen combinatie.
Vader Hendrik had er geen grip meer op. Hij kon de jongens nog wel de baas bij het voer, dan leken ze redelijk onderdanig. Maar zo gauw het vaderlijk toezicht ontbrak begonnen de hormonen op te spelen en moesten de jonge hennetjes het ontgelden. Ik had al eens gemeld: wie een mooie haan wil mag hem komen halen. Niemand reageerde, alleen Rob. Hij had interesse in de gespikkelde haan die op vader Hendrik lijkt.
De honden bench stond eergisteren dus in de alarmstand, deurtje open, flinke hand voer er in, touwtje aan het deurtje die over de schutting hing en wachten maar.
De hele dag loopt het kippen en hanenspul rond te struinen maar voor ze zich klaarmaken voor de nacht wordt er meestal nog even ingeslagen. Dus ook die avond. Wim wilde net z’n rondje over het erf doen met de loopkruk en riep: ’De jonge hanen… ze zit d’r in… alle drie…’ Hij trok snel aan het touw en ik deed gauw het deurtje op de knip. Buurman Jans werd gebeld en binnen een half uur zat die bij ons aan de koffie. Even later deed Jans de handschoentjes aan en pakte de hanen een voor een om ze in zijn kippenbak te doen. Ik stond te griezelen bij dit tafereel van tegenstribbelende hanen. Ik weet dat Jans een diervriendelijke manier heeft om hanen te slachten zonder stress. Dat is hun enige troost. De gespikkelde haan heeft meer geluk. Die wordt straks bij een eigen stel hennen gezet bij Rob om voor nageslacht te zorgen
Toen buurman Jans de kippenbak met de drie hanen in de auto zette zei ik hem: ‘Ach Jans, doe mij een plezier en breng d’r straks ene naor je tante Jantina. Die is zo gek op een lekker jong haantje!’